Kal Deme Dedi

Kal Deme Dedi

Kal deme dedi.

Hiç bir şey diyemedim.

Kelimeler yardımıma koşmadılar.
Koşsalar dahi ağzımdan çıkacak en anlamlı söz
ne olabilirdi ki ?
Evet susmalıydım.
Zaten canlı bir cesedi andıran duruşum,
rüzgarın da etkisiyle kıstığım gözlerimden akan yaşlar,
başımı eğmemek adına kendimle yaptığım mücadele,
her zaman özenle taradığım saçlarımı
rüzgarın insafsız bir şekilde savurmasına izin verişim
tüm çaresizliğimi açıklıyordu.

Bu yüzden sessizlik benim adıma yalvarıyordu O ‘na

Kal diye………….

Ellerimi yalvarırcasına son kez kaldırdım arkasından,
tüm gücümü toplamıştım “Kal” demek için.

Ama diyemedim, son kez onu dinledim ve dediğini yaptım.

Kal Demedim………………