Kuruttuğum yaralar...

baktığım bütün aynalar seni bağırıyor
aldığım tüm nefesler sen kokuyor
yalan değil gözlerim hala kanlı
ve resmine bakıp bakıp ah çekiyor
gülüşlerim...

şimdi sen nerede kalmıştın hayatımda
beni ikmale iten sözlerinin tamamını unuttum
ve bütün kapalı mekanlarda seni aradım
sen bir gariptin gülüyordun, saçlarının kokusu buhulandırıyorken beni birden sen sen olmuyordun
taşıyordum kuru nehirler gibi
yada tekrar tekrar ölüyordum
yine bir çıkmazdan çıkarsın diye
seni bekliyor bütün uzuvlarım

aşktan yananın sonudur kül olmak
ben küllerimi savuruyorum sen yokken
ateş olup kurutuyorlar umutlarımı.
senin bakışını hatırlar gibiyken
uslu bildiğin ben öldüresiye azıyorum
kazıyorum bütün girdiğim mezarları
hangisi benim
sanırım en son gidişinle
girdiğim mezarda yatıyorum
nedense oradan da ben çıkmıyorum
tuhaf bir sabahın koynundayım gözlerim güneşe
bakmaya cesaret edemiyor
nihavent hicaz ve buselik susuyor
kalbim atmaya yeniden başlıyor ama
bu sabah makamı bana deli yakışıyor
dön diyor zaten gittiğin gurbetten
ben sana geri dönmüyorum sadece kendimi
yeniliyorum
ve sana hasret susuluğumu içiyorum
anlıyacağın yine kör kütük aşığınım


seni gecelerle paylaşırken öğrendiğim tek şey deli bir mısrayla aşkını anlatmaktı şimdi oda elimden gitti...hem
öksüz hem yetimim artık...
belki sana yazılan son sözlerim bunlar
HASRETim!

alınıtıı.