dolunay, perdeden süzülüp akıyor yüzüme
ve aşk bu kez damarda ya da dilde kalmıyor
duyuyorum


kanın hala sıcakken soğudu yanaklarımda
son atışındır yerdeki donukluğun kalp hizama


eğip başımı, bakıyorum
bıçak buketleriyle dolu birkaç oda


. . .


hava, kapandığından ekşiyip sertleşiyor nefesimde
ve aşk artık çilek ya da süt kokmuyor
duyuyorum


ezilirken içim senin ağırlığınca yalnızlıkta
özlüyorum seni sevişiyorum yerdeki uzanışınla


gömüyorum,adını
dokunuşlarınla kazdığın bir mezarda