karanlık ve sessiz bir geceyi yarılamak üzereydim.kışın ortasında ve ben tek başıma...kalbimin karşısına oturmuş,sensizliğin korkusunu yaşadığım gecede elimde kalemim, önğmde boş bir sayfa öylece bırakıverdim kendimi gecenin diğer yarısına..
kalemime hakim olamıyordum,ne geliyorsa içimden onu yazmıştım.artık yazacak bir şey kalmamıştı ve ben okumaya başladım yazdıklarımı, hiç görmemiş gibi.koskoca bir sayfa yazmıştım ve o sayfada sadece "sen" yazıyordun. kızmıştım kendime,sana önem verdiğim için.senin uğruna yazdığım için o an karar verdim.artık yazmayacaktım sana, kırdım kalemi,attım elimdeki kağıdı burusturup. ama kalbimi ne yapacaktım ne kırıp atabiliyordum sensizlikle bin parca olmus kalbimi ne de burusturabiliyordum. yine çareşizdim. gecenin karalığı tükeniyordu artık yerini güneş alıyordu.insanlar doldurmaya baslamıstı bile otobus duraklarını. baktıpım herkesin suratında çaresizlik vardı sanki. kimileri yaşamakttan bıkmış kimileri terkedilmekten. gözlerimi dolaştırırken insanların üstünde gözüm mutlu insanlara takılmıştı.istiklalde el ele dolaşanlara gözlerini birbirinden ayıramayanlara,birbirlerini herkesten kıskananlara..aynı eski biz gibi aşlarını gözlerinden bile sakınıyorlardı..istiklalde dolasırken soz verirdik birbirimize "bi gun olurda biterse yaşayamam die". o an gözlerimin içine bakarak yalan söylemiştin bana...ben de denedim yalan soylemiş olmayı ama yapamadım gece gözlüm.ben sana hiç yalan soyleyemedim..Elveda!!