Aynı sokakta oturuyorduk. Adı esrarengizdi.
Her gün bir kızla gelirdi eve herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi.
Fakat kimse gerçeği bilmezdi.
Kirli sakalları vardı. Yeşil gözlü, esmerdi.
Mahallenin kızları hastaydı ona bense nefret ederdim.
Kimseyle konuşmazdı. Sadece gelip geçerdi. Bir gün onunla yolda karşılaştık.
Çok güzel yüzü vardı. Bana gülümsedi. Şaşırdım. Ama yinede seviyordu.
Fakat çok farklıydı. Gece lambası yanardı. Uyumak yerine onu seyrederdim.
Onu sevmediğim halde onun her şeyiyle ilgilenirdim.
Yavaş yavaş gözetlemeye başladım.O an anladım ki kendimi kandırmışım.
Ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş. Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum.
Yanında gelen kızları kıskanıyordum. Herkes onun kötü olduğunu söyleyince ben hep onu savunuyordum.
Onunla tanışmak için kapıda durdum. Yanımdan geçerken bana göz attı onu çağırdım.
Acelem var “ KÜÇÜĞÜM ”dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı.
Eve gelip ağladım. Ama yaş farkımız önemli değildi.
Karar verdim ona ilanı aşk edecektim. Bir gün onu gelirken gördüm.
Peşine düştüm eve girdi. Biraz bekleyip kapıyı çaldım. Açtı “ Ne var KÜÇÜĞÜM ”dedi. Adımı bile söylemeden “SENİ SEVİYORUM ” dedim.
Gülümsedi cevap vermedi. “ EVET ”dedim. Ne “ EVET ”dedi. Konuşmadı.
Koşarak dışarı çıktım. Bir ay boyunca evden dışarı çıkmadım.
Bir gün kızlarla konuşurken sirenler içinde bir ambulans geldi.
Onun evine girdi. Sedyeyle dışarı çıkardılar.
Yanımdan geçerken “ BENDE KÜÇÜĞÜM ”dedi.
Gözlerini yumdu kıpkırmızı oldum. Herkes bana bakıyordu.
Koşarak ağlamaya başladım. Akşama kadar sokakta gezdim.
Sonra eve geldim. Annemler ondan bahsediyorlardı. Ailesi yokmuş.
Sevdiği varmış ölmüş. Bir kız daha sevmiş ölmüş.
Sonu onun sevgisi Azrailin ölüm fermanıymış. Çok sevmiş, acı çekmiş.
İntihar edip hastaneyi aramış. Polisler evinin duvarında “ KÜÇÜĞÜM ”yazısını bulmuşlar.
“ KÜÇÜĞÜM SENDE ÖLME ”yazıyormuş.
“ BENDE SENİ SEVDİM, SEVDİKLERİM GİBİ SENDE ÖLME DİYE BEN ÖLDÜM" "KÜÇÜĞÜM ”yazıyormuş...!!!!