Bir resme başlar gibi çizdim seni.
Görmeyen gözlerime yazdım,
Duymayan kulaklarıma..
Aklıma yazdım selamsız.
Bir içimlik dem,
Okkalı bir cigara..
Ağız dolusu hasrettin.
Sen miydin aklımda ki,
Cigaram mı,
Çay mı, bilemem.
Ne kadehlerdeki sen, seni sen yapan,
Ne demdeki,
Ne dumandaki..
Uzaklarda,
Çok uzaklarda,
Şarkısı çalınmamış bir sevdasın sen!



Boğuluyorum!

Yırtmak için ruhumun giyinik yanını, bir o yana bir bu yana savuruyorum kendimi. Bir ben bulamadım ya, ona yanıyorum!

Sevmiyorum benden olmayanları..

Benim gibi olmayanlarda beni sevmiyor. Ürküyorum yapabileceklerimden, eskiden yapmadıkların başımda dikilmiş arsızca sırıtıyor, yabancılaşıyorum kendime..

Avutulmak istemiyorum artık, yalnızlığıma bile tahammülüm yok, yazdığım her satır çürümüş sanki, kokusunu duyabiliyorum buradan.
Sarılmayalı kollarım boşlukta duruyor. Çıban gibi hissediyorum kalbimi, kalbim çıban olmayacak kadar güzel..

Bulmak için bir yol olsaydı diğer yarımı, neler yapabilirdim diyorum? Yoksa söylendiği gibi diğer yarım hiç olmadı mı? Boş yere mi harcandı zaman? Saplantılı sevdalara yelken açmak üzereyim. Saplandığım yerde kalmak istiyorum. Balçık gibi olsun yazıldığım yürek, içine çektikçe sevinç nâraları atmalıyım..

Sığındığım her gerçek, gerçek değilmiş gibi geliyor.

Girdapların kendi çekim alanında boğulmamak için ya su oluyorum, ya balık, girdaplar sevmez insanı!

“Sucuların hiç durmayan çıngırakları” diyor ya Orhan Veli, hiç durmuyor sahiden çıngıraklar..

Ne İstanbul avutuyor, ne kalabalıklar..

Şarkısı çalınmamış sevdalar gibiyim...