"Bu yalnızlığı hak edecek ne yaptım?"

O kadar da karamsar o kadar da üzgün ki sanırsınız ülkenin başına bütün bu çorapları ören o. Hani çok çile çektiğini söyleyenler derin bir of çektikten sonra: "Benim hayatım roman" der ya. Rumuz "İstanbul’dan hiç"

- Benim hayatım roman değil. Çünkü benim hayatım hiç olmadı, diyor.

Nedir bunca karamsarlık? Bir insan yaşadığı hayatı dahi yaşamamış kabul edecek derecede neye üzülebilir ki?

İşte burada durun!.. Durun ve dinleyin bu gencin sersenişlerini...

"Ben 24 yaşında bir gencim. 24 yıldır çile ve ıstırap dolu günler yaşıyorum. İnanın hayatım boyunca bir kerecik olsun gülmedim. Ne bir dostum ne de bir arkadaşım var.

Bunun sebebi tabii ki benim. Çünkü ben suçluyum. Çünkü ben bir hiçim. Çünkü ben bir bedensel özürlüyüm.

İnsanların benden tiksinmesi, benimle aynı havayı solumak istememesi, herhangi bir sokak hayvanına gösterdikleri değerin birazını . olsun bana çok göstermemeleri gayet normal.

Ama benim de yaşamak istemem, yaşamasam bile en azından istemem çok mu?

İnsanlar beni niye ilginç buluyor?

Beni niye dışlıyorlar?

Hiç kimseye bir kötülüğüm olmadı ki? Çünkü benim hiç kimsem olmadı ki.

Benim hayallerim, benim umutlarım, benim isteklerim yok. Olamaz da...

Ben hiç gülmedim. Bana ağlamak bile yasak iken gülemezdim. Cesaretim olsa hayatıma bile son vereceğim. Hiç düşünmeden son vereceğim. Zaten hiç yaşamıyorum ki.

Ne okulda, ne işte, ne evde hiç ama hiç kimsem yok. Çevremde beni düşünen, benimle bırakın . arkadaş olmayı, bir vesileyle yanına gittiğimde yanımdan uzaklaşmayan bir tek kişi bile olmadı. Hemen herkes bir bahane ile yanımdan uzaklaşıveriyor.

Sonra arkalarından bakıyorum dolu dolu gözlerle. Allahım, neden kimse benimle birazcık olsun ilgilenmiyor? Neden herkes beni görür görmez yanımdan uzaklaşıyor?

Suçum açıkça ortada. Ben bir özürlüyüm. Onun için de hiçbir şeye hakkım yok. Şu koskoca alemde nefes alabilmek bile bana bir lütuf. Ben hayal de kuramam.

Çünkü bir hiçim. Hiçbir şey isteyemem, hiçbir şey dileyemem.

Ben intihar bile edemem. Çünkü zaten yaşamıyorum.

Mektubuma son verirken şunu söylüyorum:

- Ey insanlar. Övünün yaptıklarınızla işte. Sevinin "Bir yürek daha öldürdük" diye. Bayram edin, beni canlı canlı hayata gömdünüz diye...

Sevinin, benim gibi bir hiç yaşamadığı için o koskoca dünya size kaldı. Sizler artık gülebilir, eğlence merkezlerinde sabahlara kadar çılgınlar gibi doyasıya eğlenebilirsiniz."

Böyle son buluyor rumuz "hiç"in mektubu. Yorum yapmaya gerek var mı bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa, insanı ne yoksulluk ne hastalık ne de özürlü olmak yıkabiliyor.

İnsanı yaşarken hayattan bezdiren tek şey, yalnızlık ve sevgisizlik.

Soruyorum tüm insanlarımıza:

- Bu genç bizden ne istiyor?

Cevap vermeden önce, aklınıza gelebilecek bütün maddi istekleri elinizin tersiyle itin bir kenara. Ve tekrar düşünün!.. Bu genç insanlardan bir tek şey istiyor.

- Birazcık sevgi... Hatta sokak hayvanlarına gösterilen sevginin birazcığı kadar sevgi.

O da mı kalmadı?