Satırlara sığmayacak kadar güzel şeyler yaşamadık biz senle… Küçük sevinçlerden büyük keyifler alsak da birkaç dakikalık bile olsa sefasını süremedik hiçbir zaman.
Ya güvensizliği konuştuk ya ayrılığı. Ve sen hep kendine yenildin ben sana yenilmemek için kendime tutunurken.
İyi yanlarından çok, kötü yanlarıyla koskoca bir dört yılı paylaştık. Ben gelecek kaygısıyla sen tutarsızca yaşadın hep.
Ben seni senle aldatırken her gece yatağımda sen bir başkasının koynundaydın. Ve hak etmediğin kadar çok sevilmekteydin.
Önce kendini aldın içimden, sonra vahşice yavrumu. Ve ayrılırken bile gözyaşlarımdan mutluluklar dünyası kurdun kendine.
Ve sana yüreğim suskun kalırken annelik içgüdüsüyle tek bir ah ettim. Aldığın canın hesabını ver” diye.
Ve sen gülümseyerek cevap verdin “bana ait tek bir şey kalmayacak sende” diye.
Ve şimdi hesap veriyorsun kendine. Üstelik ölümle savaşırken.
Hadi göster kendini… Göster gücünü… Hadi ölümü de yenecek kadar yürekli ol…
Hadi kanser denilen illete kafa tut… Hadi başarabilirsin sen bunu.
Beni, sevgimi ve minicik yavrumu yok etmeyi başaracak kadar güçlü olan senin önünde ne durabilir ki…
Hadi tutun hayata ne olsa sen kendinden başka iki hayata daha sahipsin. Ben ve yavrumun tüm ömrü seninle…


“Tüm yaşatmışlıklarına, tüm yaşamışlıklarıma rağmen bugün hala senin için ağlayabiliyorsam bu seni hala çok sevdiğim için değil… Bu yaşayıp da göremediklerini görebilmen için”