Aşk-ı kaybedenlerden mi oldum şimdi ben...
O kadar uğraşıp, uğruna herşeyi göze almışken...
Aşk-ı kaybettirenleri mi özendin yoksa, gözyaşlarımı sildiğin halde...
Sevmedin belki de beni tüm yürekten...
Ya da sevdinde, veremedin tüm benliğinle kendini bu aşka...
Sen bilmezsin, bilemezsin gerçek aşk-ı...
Bilemezsin, aşk-ı kaybedenlerin durum ve vaziyetini...
Kara haberleri çalınır dört bir yana, başta sevdiğine olmak üzere...
Ağıt sesleri gelir insanın kulağına, can acıtıcı türden...
Aşk-ı kaybedenlerin ahlarıdır onlar, sevenler ah eder.
Sevmeyenler ise ahların bedelini elbet bir gün öderler.
Aşk-ı kaybedenlerden oldum deme sakın bana,
Hele gözyaşlarınla hiç çıkma karşıma...
Biz nice gözyşaları dökmedik mi senle, her yokuşa sürgün edilmelerimizde...
Anladım ki senin gözyaşların bir timsah kadar sahteymiş.
Ve anladım ki gözyaşımızın rengi aynı olsa bile, aka sebepleri farklıymış.
Dedim ya;
Aşk-ı kaybedenlerden oldum deme sakın bana.
Aşk-ı kaybedenler sadece yürekten sevenlerdir.
Sevip de terketmeyenler, sadece terkedilenlerdir unutma.
Bu yüzdendir ki;
Kendini acındırmak adına, aşk-ı kaybedenlerle kendini aynı kefeye koyma...
Sen hiç acı çektin mi, iliklerinden kan damladı mı ılık ılık...
Gözlerine kan, yüreğine sızı, saçlarına ak düştü mü bir gece yarısında...
Pe ki ya, kendini mor salkımlı odalarda buldun mu bir başına...
Bunları ancak aşk-ı kaybedenler bilirler ve yaşarlar.
O yüzden, hiç kendini savunma bana...
Kararlıyım seni unutmaya
V e aşk-ı kaybeden birini bulup onunla olmaya...
Çünkü ancak aşk-ı kaybedenler bilir, aşkın büyüklüğünü ve yüceliğini...
Ancak aşk-ı kaybedenler bilir...