MASUM BİR SEVDANIN



Hiçlik ile varlık gelgitinde savrulurken bedenim, soluk sarı renkli

kalın duvarlar yutar feryadımı. Zulasında yalnızlık, pimi çekilmiş bombadır yüreğim,

patladı patlayacak. Yüzümde hüzünlerin gölgesi oynaşır,

dayanamaz camdan dışarıya bakarım. El ayak çekilmiş sokaklarda

sahipsiz köpekler ve kaldırımlarda silinmeye yakın son izleri adımların



Gecenin karanlığına ve sessizliğine aldırmaz, kendi yalnızlığımı takıp

koluma, sokağa çıkarım. Sokaklarda gündüzden kalma sevdalar, çocuk sesleri

ve benim kahrolası yalnızlığım at başı yarış ederken, göz yaşlarım

nemli ve soğuk rüzgarlara karışır. Böyle tam ortasında gecenin, Aragon,un

‘tükürelim, hadi ister misin birlikte sevdiğimiz her şeye, aşkın suratına da tükürelim’

diyen, sonbaharın değil, hüzzam bir bestenin çürüttüğü yapraklar gibi titreyen

korkak ama öfkeli sesi gelir



Ahh! Bu yalnızlık ve bu kimsesizlik yok mu, delirtir insanı



Oysa, ne güzeldi her şey. Bir sevdayı anlatan şiirin ilk dizesi kadar

sıcak, sonu kavuşma ile biten romanın önsözü kadar çekici

ve bir şarkının nakaratı kadar unutulmazdı senlilik



Şimdi, başka yerleri aydınlatan ateş böceklerinin fosforlu bakışlarından

uzak, sevdadan uzak, senden uzak kolumda yalnızlığım

durgun su kimsesizliğinde aynı yollardan yürüyüp eve dönerim



Duvarda, içine göztaşı eklenmiş mavi nazar boncuğu dahi aydınlatmayınca

kararan umutlarımı, masum bir sevdanın yüzüme eklediği

hüzünlerin gölgesi ile, yastığa başımı koyarım. Kulağımda, Aragon’un

sesi, ‘dağınık yatağımıza, suskunluğumuza ve mırıldandığımız sözcüklere de’



Yoldan çıkarınca bir mercan bakış, şimdi ne kadar çağırsam da düşlerime,

bilirim çıkıp gelmez saklandığı kuytulardan



Ahh! Bu yalnızlık ve bu kimsesizlik yok mu, delirtir insanı