Gelişmekte olan ülkeler ihracat, arttırmayısa çalışırken karşılaştıkları sorunlardan biri ihracatçıların yeterli finansman bulamamasıdır. Döviz gereksinimini karşılamak için gelişmekte olan ülkelerin önünde iki yol vardır, dış finansmanın sağlanması ve ihracat artışı. Ancak dış borçlanma artan faiz yükü nedeniyle maliyetlidir. Bu nedenle artan döviz gereksinimini karşılamak için ihracata yönelmek ve ihracatı teşvik etmek daha güvenlidir.

Bu gibi düşüncelerle devlet ihracatçıya ucuz kredi sağlar, amaç ödeme zorluğu içinde olan ihracatçıları rahatlatmaktadır. İhracat kredileri kısa (2 yıl), orta (2-5 yıl), uzun (5 yıl ve üstü) olmak üzere üç'e ayrılır.[21]

Türkiye'de yüksek enflasyonun ortaya çıkardığı hammadde fiyatlarındaki artışlar, ürün fiyatlarıyla sık sık oynamasına neden olurken, bu orta vadelerde dış satım işlemi yapan kuruluşların önlerinin tıkanmasını beraberinde getirdi. İhracatçılar programlarını kısa vadelere indirmek zorunluluğu ile karşı karşıya kaldılar.[22]

Eximbank'ın uluslararası piyasalarda bono satışına hız verilmesini kararlaştırarak, büyük oranda Almanya Piyasasına sunularak 250 milyon mark gelir elde edildi. Buda orta vadede ihracatçıya kredi olarak aktarılması görüşü benimsendi.[23]

1998 yılı Ocak-Nisan döneminde kısa vadeli ihracat kredileri 244 trilyon lira kullanıldı. KOBİ'lerin payı 87 trilyon lira. Sevk öncesi Türk Lirası ihracat kredilerinin üst limiti 120 milyar lira, sevk öncesi döviz ihracat kredileri üzerinde, döviz cinsinden kredilerde firma limiti ana para toplamı 10 milyon dolar, kredi talep eden firma bir defade azami 5 milyon dolar kredi kullanabilecek.[24]

1997 ihracat rakamı 27,5 milyar dolar olarak gerçekleşmiş, 1998 yılındaki ana hedef 30 milyar dolar olarak belirlenmiş.