Gözümden akan yaşları alelacele silmeye çalıştım…
Ama o kadar çoktu ki bulaşıverdi her yere... Temizlemeye çalıştıkça daha çok
batar ya hani ortalık… Bir türlü yetişemezsin ya... Yetişemedim...
Yapış yapış bir özlem doldu ciğerlerime... Ve ben ağlaya ağlaya boşalttım
ciğerlerimi...
Kan kaybından kaybettiğim ilk ümit olmayacaktı ya bu. Varsın bunu da kaybedeyim
dedim… Bir eksik bir fazla fark etmeyecek kadar anlamsızlaşmıştı hayatım bir
anda. Birkaç cümlenin, bir dağı nasıl yıkabileceğini gözlerimle görmesem
anlamazdım.
Yüreğim kanadı...
Kanadı...
Kaldıramadı sonra, seni kaybetmeyi...
Kan kaybından ölecek son umudum olacağını biliyordu belki...
Belki, seni öldürürsem öleceğimi biliyordu...
Sustu...
Kendi kendine onarmaya çalıştı. Gücü yetmezdi oysa bilemezdi ki. Bense sadece
izledim. Nereye kadar direnecekti ve niye bunca çaba, görmek için. Şimdiye kadar
hiçbir şey için göstermediği bu direnci şaşkınlıkla izledim. Kendini
yenilemesini, parçalarını birleştirmesini ve sonra geri çekilip gülümseyerek
orada duran sana bakmasını izledim. Gözlerindeki aşkı. Gülümsemesindeki gururu
izledim...
Bana dönüp bir kez olsun bakmadı. Benden yardım istemedi ve bana isyan etmedi
ilk kez. İlk kez ne yaparsan yap, umurumda değilsin demedi...
Anladım ki çabası benim için değildi.....
"O" seni benden de çok sevdi.....