odam geni$ti düne kadar benim,
tavanI yüksek; duvarLarI bembeyazdI.
yine de yüregimi sIgdIramazdIm;
betonu zorLayIp, dI$a vurmak isterdi.
oysa $imdi odanIn bir kö$esinde yüregim;
büzüLmü$, ürkek, kIpIrtIsIz...
duvarLar simsiyah;
eLimi uzatsam kar$I kö$eye dokunacagIm,
bir nokta kaLmI$ yüregim odanIn içinde;
sadece varLIgInI ispatLamak için.
vazgeçmi$ artIk co$kusundan,
oLmasI gerektigi için var.
ba$ka amacI yok bundan böyLe....