Artık... Geldiğinde ben olmayacağım...


Sanırım sen de gelmeyeceksin ya zaten…


Hiç gelmedin! Ama hep beklendin en özel kuytularda ağırlanmak için…


Ben yine de bir ümit bekledim. Gelirsen sesini duymazsam geri gidersen diye kapılarımı hep açık tuttum. Gelmedin ya da ben görmedim geldiğini…


Beynim düşüneceği milyarlarca şeyi düşünmüş; kalbim atacağı milyarlarca atışı yapmış gibi sanki…
Kendilerine tanınan zamandan çok önce...


Çok yoruldum seni beklemekten gelmeyeceğini bile bile beklemekten.


Gülüşündü beni hayata bağlayan. Yıllar boyu hayalimde beni yaşatan. Sensizlikle oluşmuş bir hastalık vardı içimde. Bu amansız hastalıktan daha kötüydü. Beni içten içe kemiren benim yıkılmama sebep olan bir hastalıktı. Tıbbın mucizeleri belki beni iyileştirebilirdi ya sensizliğin ilacı ve mucizesi neydi ki?... Sen miydin?... Ya da benim seni içten içe sevmem miydi? Acaba…


Artık geldiğinde ben olmayacağım…


Seni senden seni sevebilme ihtimali olan herkesten daha fazla sevmiştim. Bu muydu seni benden alıp götüren. Beni de dipsiz kuyuların içine atan. Bu kadar çok sevilmek korkutur mu insanları kaçarlar mı senin gibi… Her şeyi yarım bırakıp gitmek bu muydu marifet kaçmak mıydı sana yakışan bumuydu?


Artık geldiğinde ben olmayacağım…


Neleri unutmadı ki bu yürek seni de unutacağım. Yerini başka bir yürek alacak elbet. Hep böyle yarım kalmayacak bir gün tamamlanacak. Unutup seni de mezara göndereceğim.


Artık geldiğinde ben olmayacağım…


Sen kendi dünyanda başka hayatlar yaşarken benim dünyamda artık ölmüş olacaksın. Kapılarımı artık başkası çalacak… Belki onu da çok seveceğim belki o da kaçacak bilmiyorum!


Sensiz bir dünyada yaşamak istiyorum.


Artık gelme…