Hoca’nın karısı hastalanmış. Hoca her gün eve gelince başucuna oturup ağlarmış.

Komşu kadınlar:

— Efendi, demişler, ölümcül bir hastalığa yakalanmış değil ki... Üç beş gün sonra iyileşir kalkar. Üzme kendini bu kadar.

Hoca başını sallamış:

— Bırakın da şimdi vaktim varken ağlayayım, demiş. Bakarsınız, zamanı gelince işten güçten fırsat bulup ağlayamam. Zavallının benden başka ağlayacak kimi kimsesi de yok!