Gece yarısını çoktan aştı saatler

Akrep yelkovanı takip etmekten yorulmuş gibi,

Zaman durdu geçmek bilmiyor…

Babam tatlı bir uykuda, bense başucunda.

İlaç kokan, sessiz ve ağır bir hastane odasındayım…

Gözlerimden sıra sıra yaşlar süzülüyor.

Gün boyu babamdan gizlediğim,

Yüreğimi yaka yaka içime akan yaşlar…

Doktorun ümit vaat etmeyen sözleri kulaklarımı tırmalıyor

Bir gökyüzüne bir babama bakıyorum

Acaba hangisi daha uzak şu anda bana

Uçurumun kenarında ama tutunamıyorum.

Ya düşerse, ya kayıverirse avuçlarımın arasından

Çok erken…

Ayrılığa hazır değilim…

Sahi, ayrılığa hazır olabilir mi insan…

Bana bir gün, sen benim annemsin dediği günden beri

Daha bir başka şefkat düştü içime.

Kimseleri istemiyor yanında.

Gitmek istesem, kal diyor yalvaran gözlerle..

Gideyim demem de gitmek istediğimden değil

İçime akan yaşları, zaman zaman taşıyamaz oluşumdan.

Bir dua süzüldü yüreğimden semaya

Babamı diledim, sadece ve sadece babamı

Onunla biraz daha olabilmek için.

Kanatlarının altında ısınmak,

Nasihatleriyle hayat yolumu çizebilmek için..

Dualarıyla kendimi güçlü hissetmek,

Sevgisini içimde duyabilmek için…

Bir yakarış ki çığlık çığlığa, sessizce süzüldü dilimden…

Ve bir ümit düştü gönlüme

Rabbim dilerse neden olmasındı..

Rabbim dilerse…

Herkes kendini sona hazırlarken

Benim içimde yeni bir başlangıcın ümidi var.

O gece Rabbim, o ümidi vermişti en çaresiz anımda.

Ve kulum üzülme ben buradayım,

Ne dilersen benden dile, vereyim demişti…

Ve Rabbim diledi…!

Ben kuluma kafiyim dedi.

Tam on yıl oldu…

Şimdilerde babamı gördüğüm her güne şükrediyorum.

Evet ayrılığa halâ hazır değilim

Ama artık yalnız olmadığımı,

Sesimi bir duyan olduğunu,

Ve o sesi duyana gitmenin,

Aslında ayrılık değil, vuslat olduğunu biliyorum…