Benim hep diye başlayan bir cümlem var. Başka hiç yok.
Hep hiç oldum BEN.
Türlü anlamsızlıklardan anlamlar oluşturmaya çalıştım ama başaramadım. Yok işte. Çabalarımın sonucu tebessüme gayem mecalim mealim yok!
Yarın!
Tek anlamı olan sözcük bu lügatimde. Yarın gidiyorum.
Sana rağmen gitmem gerek artık!
Kendimi yok sayıp tüm akları karalayıp gidiyorum.
“Elimden tut
Yoksa düşeceğim
Yağmur beni gotürecek
Yoksa beni…”
Tutamazsın! Biliyorum. Bırakıyorum kendimi hüznün akıntısına bertaraf edip tüm düşleri el sallıyorum tüm sevdalarıma.
Ellerime yüzüme sana inat gotürmeyeceğim. Uzanmayacağını biliyorum ya yağmuruma denemeyi denesen de ıslak kalsın yüreğim.
Nasıl bir yoksunluktur bu? Bilen biri cevap versin.
Nereye kadar sürükler bu başı bozuk düzen beni?
Yar dedikçe kanayan benliğim nasıl iflah olur?
Biri açıklasın anlatsın n’olur biri? Kendini aşıp da nasıl başarır gitmeyi gelmeyi
Neyse..
Tüm bu sorular kendime aslında sussan kaç kuruş konuşsan ne!
Baktım becerebildim gidiyorum olmadı gelmiyorum!
Evet n’olmuş ağlıyorum sana ne bundan