Duracaksın

Acı
ağulu dikenler gibi ruhuna dolandığında
öfke
kızıl bir küheylan gibi koşturduğunda
keder
yaşlı bir ağaç gibi üstüne yıkıldığında
duracaksın
durup gümüş bir su gibi akan sabahın tazeliğine
bakacaksın
sana iki yüz yıl önceden haberler taşıyan
alaycı kargaların sesini
dinleyeceksin
çiçeklerini koklayıp derin bir soluk
alacaksın.

Ölüm seni kuşattığında tam o sırada hayatı
düşüneceksin.
Acıyı öfkeyi kederi ulu bir gölgeliğe yatıracaksın
bir zaman ?dinlenin biraz? diyeceksin.

Bir inci avcısı gibi ta derinlere dalıp tek tek bütün
istiridyeleri açarak
bir sevinç arayacaksın.
Hayaller kuracaksın.
Hatıralarını bir daha gözden geçireceksin.
Sevdiklerini düşüneceksin ve seni sevenleri.
Özlediklerini düşüneceksin ve seni özleyenleri.
Teninde iz bırakanları ve senin izini taşıyan
tenleri.
Seni şakalarıyla güldürenleri ve senin şakalarına
gülenleri.
Sevinçlerini hayallerini hatıralarını
sevdalarını sevişmelerini
özlemlerini şakalarını bir bir yerleştireceksin içine
hayat denilen mucizenin sana verdiği armağanları
sıkıca kucaklayacaksın.

Ölüm her yandan üstüne saldırıp seni kuşattığında
tam da o zaman hayatı düşüneceksin.

Güzel bir haber gelecek belki yarın sabah.
Belki bir mektup alacaksın.
Sana gülümsemesini çok istediğin gülümseyecek belki sana.
Serüvenci gemiciler gibi meçhul denizlerde
kaybolduğunda
tam da o zaman karanın bir gün görüneceğini düşüneceksin.
Gözcünün ?kara göründü? diye bağırdığını hayal
edeceksin.
Kara hiç görünmese bile
hiç olmazsa neyi aradığını ve neyi kaybettiğini
bileceksin
çektiğin onca fırtınanın varmayı umduğun o umutlu
hedefle mana kazandığını anlayacaksın.

Her şeyini kaybetsen de hayallerini
kaybetmeyeceksin.
Neyi aradığını hiç unutmayacaksın.
Sevinçleri ne kadar hatırlarsan acının derinliğini
o kadar kavrayacaksın.
Yaşadığın ve yaşayabileceğin güzel şeyleri ne kadar
çok düşünürsen
öfken o kadar keskinleşecek.
Karanlık inerken ışığa daha dikkatli bakacaksın.
Geleceğinle arana dibinde canavarların dolaştığı
bir uçurum koyduklarında
nasıl biteceğini bilmediğin atlayışını yapmadan önce
geçmişine sevinçlerine hayallerine yaslanıp güç alacaksın.

Sevdiğin bir türküyü mırıldanmaktan hiç vazgeçmeyeceksin.
Bir çiçek iliştireceksin yakana.
Ölüm seni kuşattığında tam da o zaman hayatı düşüneceksin.
En azgın en ihtiraslı sevişmelerini...
En çılgın hayallerini...
En çağıltılı kahkahalarını...

Acı
ağulu dikenler gibi ruhuna dolandığında
öfke
kızıl bir küheylan gibi koşturduğunda
keder
yaşlı bir ağaç gibi üstüne yıkıldığında
duracaksın
durup gümüş bir su gibi akan sabahın tazeliğine
bakacaksın
sana iki yüz yıl önceden haberler taşıyan alaycı
kargaların sesini dinleyeceksin
çiçeklerini koklayıp derin bir soluk alacaksın.
Ölüm seni kuşattığında tam o sırada hayatı
düşüneceksin.

Ölüm seni kuşattığında tam o sırada hayatı
düşüneceksin.
Acıyı öfkeyi kederi ulu bir gölgeliğe yatıracaksın
bir zaman
?dinlenin biraz? diyeceksin.
Onları şefkatle dinlendireceksin.
Çünkü onlara yine ihtiyacın olacak...