İlk dönemlerde daha sade olan takılar sonraları giyimin ayrılmaz bir parçası haline dönüştü ve giderek daha gösterişli olmaya başladı. Sorguç istefan zülüflük enselik saç bağı gerdanlık iğne çelenk küpe bilezik yüzük zehgir mühür nişan halhal pazubent düğme çaprast zincir saat köstek kemer kemer tokası gibi takılar en çok tercih edilen parçalardı. Osmanlı’da değerli maden ve taşlar yalnız takılarda da kullanılmazdı. Kur’an kabı askı kılıç hançer gaddare gürz tüfek tesbih bardak matara kase şerbetlik maşrapa zarf kutu sandık şamdan buhurdan gülabdan kaşık nargile yazı takımı yelpaze ayna tarak kamçı sadak Kabe armağanları gibi eşyaların süslenmesinde de kullanılırdı. Altın gümüş ve değerli taşlar kullanılarak yapılan taht beşik örtü kaftan zırh at koşum takımı gibi büyük parçalar ise özellikle Osmanlı İmparatorluğu’nun gücünü simgeliyordu.
Balkanlardan ve İran’dan getirtilen kuyumcu ustaları ile Türk ustaların yanına geç dönemlerde katılan Ermeni ustaların kakma çalma oyma savat telkari hasır mıhlama gibi tekniklerle çalıştıkları Osmanlı takılarının en önemli özelliği İmparatorluğun çoğulcu yapısını yansıtan çeşitliliğiydi. Çok değişik parçaların yan yana kullanılması bir yana farklı tarza sahip karşıt renklerin de büyük bir uyumla kullanıldığı takılar Osmanlı İmparatorluğu’nun özgünlüğünü yaratıyordu.
Türkiye kuyumculuğunun geleceği bugün işte Anadolu’nun bu görkemli takı geleneğinin üzerinde biçimleniyor. Binlerce yılın içinden süzülüp gelen kuyum tekniklerinin incelikleri detaylarda saklanan derinlik birbirinin içinden geçerken başkalaşan kültürlerin izlerini süren tasarımların zenginliği bu topraklarda yetişen kuyumculara miras. Anadolu takılarının mezar odalarından saraylara yaptığı yolculuğu şimdi onlar sürdürüyor...