Nisan 17, 2009 / 11:47 Persembe


Günlük insanLari anliyamiyorum. Hersey hakkinda çok çabuk karar verdigimi düsünüyorum. Kimi zaman çok düsünen ben; ne oLuyorda birden güvenip o kisiye kaLdiramiyacagi degeri veriyorum biLmiyorum demek ki biriLerine güvenme ihtiyacina kapiLiyorum. Acaba herkes böylemi biLmiyorum. Bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum. Bu hafta hic bir sey biLmiyorum.
Sabah güzeL ses ile uyandiriLdim yine o da olmasa atLatamam bir seyi nese kaynagim o benim. OkuL ve dersLer çok moraLimi bozuyor. 1 ay önce yaptigim bir hata Öyle bir aLt üst ettiki hayatimi hala toparlamak için sogukta kaLan serçe gibi çirpiniyorum, çirpindikca yoruLuyor, yoruLdukca asabiLesiyor, asabiLestikce kiriyor ve kiriLiyorum. Hiç sabah oLmasin hep gece oLsun. Gecenin karanLiginda insanLar kösesine çekildigi zaman o huzuru o kadar çok seviyorum ki anlatamam. SessizLik... sakinLik... kimSenin vizirtisi yok. Ne keyfim var ne moraL ne de direncim kaLdi. Bu hastaLik haLsiz birakti beni ama atlaticam az kaLdi az az az az az. Hersey yine civil civiL olucak cap canLi.