Sevgili diye seslenem dedim,
Belki sözüm duyar dedim,
Görür de,
Bir selam verir dedim,
Görür de,
Kalbinde yer verir dedim,
Dedim ama, sevdamı, aşkımı, yarimi bulup da seslenemedim,
Yok öyle bir sevdam, yok öyle bir sevda gülü,
Hala bulamadım,
Düşüncelerimde bulduğum sevdamı,
Kalbimde hasretle sakladığım kayıp ve yitik kavgamı,
Hala bulamadım,
İçimdeki kanayan bu yaramı yıllardır bulamadım,
Ama yine de gülüp es geçtim,
Yitirmedim, üzmedim sevdamı, üzmedim kavgamı,
Yıkıldım ama hep ayakta durmaya çalıştım,
Yıkıldım ama sevdamı ve hasretiyle tutuştuğum memleketim,
Hep dimdik ve yürekli bir dağ gibi her zaman,
Hasretiyle tutuşan tüm yiğit yüreklere haykırdı.
Ve bir de sevgiliye seslenem dedim,
Belki bana kalbini açar, belki sözümü anlar,
Belki, belki benim gibi hasretle sevdasına ağlar,
Belki ama hep belki dedim,
Belki, insanlar sevgiden, barıştan ve kardeşlikten yana olur diye,
Hiçbir zaman kavgamı sevdam için üzmedim,
Kavgam herzaman sevdamdan üstün oldu,
Barışa susamış bir dünya düşledim hep,
Belki dedim, belki insanlar kavgadan savaştan uzak bir dünya için,
Haykırır dedim, belki olur dedim,
Ama,
YOK ÖYLE BİR DÜNYAM, YOK ÖYLE BİR SEVDAM.