Sevgilim, Sana sevgilim diyorum. "Ayrılık da sevdaya dâhil çünkü

Ayrılanlar hâlâ sevgili" dediği gibi İlhan'ın.

Sevgilim, sana sevgilim diyorum, bir daha hiç demeyeceğim içindir belki.

"Ayrılmamız neyi değiştirecek ayrılık, yüreğimden silip atabilir mi seni?" derdin.

Kim bilir...

Bu sana son yazışım. Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım, beyaz kâğıtların keskin kenarlarıyla nasıl da parçalanıyor böyle. İlk kez, yazmak böyle zor, anlatmak, bu kadar olanaksız. İçimde çağıldayan her şeyin, sana doğru aktığını duyup da bunu anlatamamak.


Ne acı... Oysa seni her düşündüğümde, sesim, zamanın ve mekânın olmadığı görünmeyen ince ipeksi bir yolda ilerleyip kulaklarına akmadı mı? Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti. Ruhumun sana akışı, hızlı ama bir o kadar yavaş, delice ama bir o kadar sakin, coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi.


Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda, iki kişilik yalnızlıklarda, ya da gözlerin maviliklere kilitlenmiş. Duyardın...

Hâlâ duyuyorsun. Şimdi, şuan seninle konuşurken, Ruhunda geziniyorum yine. Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını, o kimselere hissettirmediğin bir anlık dalgınlığı, Sadece anın yakaladığı o ince sızıyı... Kapa gözlerini! Sen hep duyacak mısın beni, Ben hep anlatacak mıyım bilmiyorum...


Ama madem ayrılanlar hâlâ sevgili, ayrılanlar hâlâ sevdalı. Bu ayrılık da bitmeli...


Ayrılık... Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan. Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil, ayrılmakmış asıl zor olan… Ayrılmayı başarana kadar yaşanılanlar, o kanatan acıtan korkulu bekleyişler... O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil, sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak, ağlayarak git artık içimden diyebilmek ama daha derken pişman olup hayır kal ne olur diye yalvarmak...


Ne kadar zordu... Öyle içimdeydin ki, seni oradan çıkarmak kendimi paramparça etmek demekti. Ayrılık... O kanlı zafer... Şimdi paylaştığımız işte bu. İçimizde o boşluğun büyük acısı yüzümüzde birbirimizin kanı var hâlâ...

Sevgilim,

Sevgilim diyorum son kez sana. Bir daha demeyeceğimdendir bu. Ve bir daha yazmayacağımdan. Ayrılık da bitmeli.. Çünkü ayrılanlar hala sevgili…