Bize hep elimizdekiler için savaşmak öğretilmişti;o ilk dünyaya geldiğimiz anda bile nefes alabilmek için ağlamıştık oysa...!!!Sonra ağlama demişlerdi,güçsüzlüğünü belli etme kimselere,sevindirme seni üzmek isteyenleri...!!!Bunun sayesinde odamızın en uç köşelerine kıvrılıp kıvranmayı,ağzımızı yastıklarla kapatıp çığlıklar atmayı öğrenmek zorunda kaldık sonraları...!!!

Gülme sesli kahkahalarla her ortamda yanlış anlaşılırsın dediler,çok gürdüler mutluluğun sembolü olan küçük ve masum bir kahkahayı..Tuttuk kendimizi,engel olduk mutluluklara...Sığınaklarımıza evlerimize girdiğimizde kapattık kendimizi güldük içimizde kalanlara deli dediler...!!!

Dertlerimiz,acılarımız oldu astık yüzlerimizi...Somurtkansın,mutlu olmayı beceremiyorsun dediler,yalandan gülücükler attık etrafımızdakilere...Öylesine sahte,öylesine anlamsız...!!!

Dün geçtim aynanın karşısına uzun uzun baktım kendime...!Düşündüm sonra ben mi yaşıyorum benim olan hayatı,ben mi yön veriyorum isteklerime...Benim mi bu mimikler diye...!!

Anladım en sonunda...Şu yalan dünyada kendi isteklerimden başka herkesin isteğini yerine getirmişim..Ama kendimi unutmuşum bu sayede..kendi kimliğimi kaybetmişim,başkaları mutlu olsun yeter ki diye...Karar verdim bugün,itiraz ettim yaşamamı engelleyenlere...Bundan böyle neye gülüyorsa gönlüm ona kahkahalar atıcam kimseyi takmadan,kendimi dinleyerek,neye acıyorsa yüreğim onla yıkılıcam,belki çaresiz belkide aciz diyecekler ama ben her gözden yardım dilenicem sırf ben istiyorum diye..unutacağım kendimden başka herkesi...!!!

...Seni bile...