Hep kendimizi kaybedenlerden sandık
Gözümüzü açmadan karanlıklarda boğulduğumuz
Başımızı kaldırmadan takılıp kaldığımız hayatlara bağlandık.
Halbuki; ne baharları karşılamıştık,
Ne aydınlık sabahlara uyanmıştık,
Ne de özlemlerin ardından kavuşmalar yaşamıştık.
Evet…
Ayakta durmalarımızdan çok, yıkılmalarımızı hatırladık.
Terk edilip gidişleri…
Ağlamayı bile beceremediğimiz geceleri
Hıçkırıkları ve ümitsiz iç çekişlerimizi…
Sonunu bir türlü getiremediğimiz şiirlerin,
Her ayrılıktan sonra tamamlandığını bildik.
Sarhoş olmayı bile terk edenlerin sayesinde öğrendik.
Yinede yıkılan umutlarımızın yerine, yenilerini kurmayı bildik.
Herkesin terk ettiği boş sokaklarda
Sevgiliye fısıldanan şarkıların verdiği acının daha bi tatlı olduğunu,
Meğer özlenen günlerin en yıkılmış günlerimiz olduğunu öğrendik
Ve yaşadık…

__________________
[Link'i Görebilmeniz İçin Kayıt Olunuz.! Kayıt OL]