aşk bitmesede her aşk birgün ayrılır

Hep derdin ki; “seni çok seviyorum”. Sıkılmazdın bunu söylemekten biliyorum. “Bende seni çok seviyorum” demek gibisi yoktu. Bende seni çok seviyordum.

Hep derdin ki; “ben seni, senin beni sevdiğinden daha çok seviyorum”. Sıkılmazdın iddialaşmaktan. “Hayır! Hiçte! Ben daha çok seviyorum” demek gibisi yoktu. Ben seni beni sevdiğinden daha çok seviyordum.
Bazen sorardım; “beni ne kadar seviyorsun?”. Sıkılmazdın bu soruyu duymaktan. “Dünya kadar seviyorum” demek gibisi yoktu. Ben seni yaşadığımız galaksi kadar seviyordum.
Bazen dalardın uzaklara; “ben sensiz yapamam”. Sıkılmazdın benle olmaktan. “Ben sensizliği düşünmekten bile korkuyorum” demek gibisi yoktu. Ben seninle vardım, seninle yaşıyordum.
Hiç ayrılığın lafını etmedin. Hiç bağırmadın, hiç kırmadın beni. Yanlış anlasak birbirimizi, en büyük silahını kullanırdın. Usulca yaklaşıp elimi tutar, sarılırdın. Masumca öperdin beni. Sıkılmazdık saatlerce öyle durmaktan.
Hiç ayrılığı yaşatmadın. Hep yanımda oldun, hep güzel şeyler öğrettin. “Beni sessiz sedasız terk etme. Neden terk ettiğini bilmek isterim.” derdim. “Seni bensiz bırakır mıyım?” demek gibisi yoktu. Bitmezdi bizim aşkımız.
Ama ölümü hiç hesaba katmamıştık...