|
|
#1
7 November 2008, 11:51
|
|||
|
|||
Umutlarımın Namusunu Verdim Avuçlarına
 Umutlarımın namusunu verdim avuçlarına Anla onları hasretlerimi özlemlerimi gökyüzüne usul usul verilen masallarımı Yüreğimde sağdığım gülümseyen yarınımı topal bir veda değil bu yoruldum düşen gün gibi dağlara sarılıp giden güneş gibi ahlarımı gölgelerime vurdum anla artık yaramdan korkma kaçma benden ürkektir sevdam usulca yaklaşan adımlar bile yeter ürkekliğini kanatlarına vuran gökyüzüne savrulan beyaz güvercin gibi korkuyorum dostlarımdan tek etmiş bu kenti gülümseyen yağmurlar temmuz önünde ağlaşan gölgelerle tanıştım sensizliği taşıyacaktım bakmayacaktım hasret taşıyan trenlerin kara vagonlarına seyretmeyecektim karanlığa sırdaş kayan dilek yıldızlarını yalnızlığı ile aç bırakılmış uçurum ortasında yeşerenleri görmüşüm bir vurulma ile ezikliğimi bırakmam yalnız bırakılmış duygularıma yazamıyorum artık mavi kokan satırları sımsıkı tutmuşum suskunluğu karışmışım güzel hasret çeken insanların arasına güneşi sinesine çeken ırgatlar gibi terim toprağa düşerken inan yüreğim özlemlerim ucu bir tutam beyaza dayansa da düştüğüm yerden yutkunmasını öğrenen bir bebek gibi çözüyorum artık gökyüzünün mavilerini kapı aralıklarına bıraktığım mahcupluğumu aldım dönüyorum unutulan isyanlarımla gözlerindeyim bırakma beni... ALINTI 
|
Normal
