Gitme
Tek bir söz bile söyleyemedim, ağzımı açtım ama sesim çıkmadı… çıkamadı belki de…
belleğimi zorladım –gitme-den başka bir kelime gelmedi aklıma…
niye diye sorsa verecek cevabım yoktu…
alıştım sana bile diyemezdim ki daha alışmamıştım bile kendime… kendi yaşadıklarıma duygularıma yaptıklarıma bile her saniye şaşıran ben bir başkasına alıştım sana diyemezdim… demedim de…
gitti…
baktım arkasından… uzun uzun…
hiç birşey hissetmediğimi anladığım an hüzünlendim… kızdım kendime… her zaman söyleyecek çok şey bulan ben, tek kelime bulamıyordum…
avuttum mu kendimi böylesi daha iyi diye gerçekten de böylesi daha mı iyiydi bilmiyorum… sanırım bilemeyeceğim de…
insan yalnız ve kendine dönük bir hayvan mıydı gerçekten… kaybettiklerinde birlikteliğine mi yoksa kendine mi üzülüyordu…
daha fazla birlikte paylaşım yaşayamadığı için mi yoksa bir süre yalnız kalacağı için mi panik yaşıyordu…
kalınca bir başına aklına güzel anıların gelmesi ve eğer yalnızlık uzun sürerse kötü günlerin azalıp geçmişin sanki bir peri masalına dönüşü bir aldanma mıydı?
asla olmayacağını bile bile özlemek eskiyi, güzel bir filmmiş gibi bahsetmek yenisini bulamamanın bir sonucu mudur yoksa o kadar değerli miydi yaşananlar gerçekten…
bunu bir gerçek varsaydığımda artıyor zaman zaman o gün tek kelime bile söyleyememenin verdiği tuhaf sızı…
şimdi düşündüğümde söyleyecek çok şeyim var…
…gitme…
…çünkü…
…seni seviyorum…
…belki kendime alışamadım ama sana alıştım…
…gitme…
…ve beni mahrum bırakma gülüşünden…
…gitme…
…kendinden röfleli saçlarından…
…güzel ellerinden ve onları şekillendirme biçiminden…
…gitme…
…kulaklarım sesini özlemesin…
…gözlerim aramasın her yerde siluetini…
…gitme…
…benzer birini gördüğümde titremesin dizlerim durduk yerde…
…gitme…
…aşktandır hırçınlığım…
…gitme…
…tenim tenini özlemesin…
…gitme…
…yarım kalır her şey inan bana…
…konuşacak, yapacak çok şeyimiz var daha…
…gitme…
…ne olur…
…gitme…
…beni sensiz bırakma…
…diyemedim…
…gitti…
