Söyleyemem Sevdiğimi ''O'' Bilmesin

[eLanuR]

Söylemem.. Sır..
Bilmesin gece yarılarında hayaliyle
Nasıl sarmaş dolaş
Ve özlemiyle ne kanlı savaşlarda olduğumu..


Söylemem.. Sır..
Kimse bilmesin bu hüznü hangi mevsimden çaldığımı
Umutsuzluğu nasıl canımla besleyip
Yokluğuna ne yalanlar kattığımı..



Sus..
Söyleme sen de şiirim
Adının dilimde ne dualarla döndüğünü duymasın
Kanasın içimde bırak
Terli ellerinden alsın nemini gözlerim..

"O" bilmesin!
Bilmesin semtime mesken kurduğunu yalnızlığın
Tortu tortu dökülsün sevinçler
Kitap arasındaki kuru güllerde koksun acı
Çığlık çığlığa sevişmelere salınsın sessizliğim
Kuytularında bir yetim duygu vurulsun gecenin
İçten içe bir yangın sarsın odamı..

"O" bilmesin!



. . .



Sonra zamanlı zamansız
Bir türkü misafir olur zihnime
Savrulur kelimeler, başım döner çırpıntılardan
Kollarını uzatır ölüm meleği
Ve kanlı mızrağını doğrultur yokluğunu giyinmiş iblis
Sırat olur sevdam, korkarım
Geçemem sevdiğimden öteye
Takılır yüreğim, sol yanım cehennem
Kırılır içimde inceden bir dal
Tutunamam kendime zaman zaman
Severim, çok severim..



Söylemem..
Kırgın sevdalı yanım
Sus..
Sen de söyleme şiirim;
"O" bil(me)sin!

Cevapsız değil aslında hiçbir soru. Sustuğum kadar seviyorum, konuştuğum kadar özlüyorum.. Sessizce akar kelimelerim, usulca okşar saçlarını derin uykudaki sevdiğimin..



Ama; "O" bilmesin..