Ey Aşk Seni Neye Benzetip De Anlatsam

Ey Aşk Seni Neye Benzetip De Anlatsam

Seni neye benzetip de anlatsam,
Ay ucumda bir geceye mi seni?
Yâhut, alabildiğince sussam;
Düşlerimden koridor koridor uzayan,
Kendi gölgesine basan bir hırsız gibi.

Seni, bir ölünün tabutunda ilk akşam,
Düşünürken yaşanmamış gerçekleri.
Yâhut, ateşte açan bir simurg çiçeği;
Soldukları yerde küller bırakan...

Bir çözebilsem ölünceye seni,
Açılıp dilim bir konuşsam...
Kelimelerin peşini bıraksa anlam;
Söylemeden söylesem seni...

Seni içimde ey aşk, daha ne kadar saklasam;
Birgün, ele verecek gözlerimdeki bu ağıt seni...

Birgün... Gözlerimdeki bu ağıt seni...
Yetmez (olunca) anlatmaya kalem ve kâğıt seni...
Haykıracak dünyaya artık (ben) ne kadar sussam;
Mühürlesen de artık dudaklarımı,
"Sus!" deyip de kızsan...

Sen, "Sus!" deyip de kızsan;
Ben, söylesem rind ile zâhid seni...
Ölüm, bir Kızıldeniz; sen, elimde âsâm;
Göstersem bu âdemiyete şâhid seni...
Bir mübârek diş, bir kutlu devrân...
Hatırlar mı söyle rûyetinle "Uhud" seni
Merhemim, derdimde; derdim, benim devâm...
Eylesem üflemeye devam, ey dertli ûd seni.
Sen ile çıktı Yusûf kuyudan;
Yoğurur ellerinde bir Demirci Dâvûd seni
Aşk, o (güzel) Belkıs; gönül, (zengin) Süleymân;
Öterdi çöllerde, eşk ile Hüdhüd seni
Ey gül kokulu sevgili, ne olur bir ân, bir ân!
Beklerim hep düşlerimde bin ümit seni!
Eksilmez dudaklarından salât-u selâm
Özler iştiyakle bu ümmet seni!
Muhtâcız irfânına biz âhir zamân,
Kuşatmışken ilm ile bin hikmet seni.
Merhemim derdimde... Tek bir sözünde devâm...
Ödüldür anlamak hem himmet seni.
Yârem derinde; aşk kanatsa, ben sussam;
Çağırır o ân yüreğimde merhamet seni...

Çağırır o ân yüreğimde merhamet seni.
Kalplerimize nûr, âlemlere rahmet seni.
Yok cesâreti anmaya dilimdeki kamet seni.
Canımda yaşayıp da, yine canımda son bulsan
Ey aşk, saklarım o zaman gönlümde bir ebed seni

Yakıp da bendeki her hücremi,
Nûr'a, güneş'e mi;
Söyle, seni neye benzetip de anlatsam;
Akla, düşünceye mi seni???