Yalan

"Abdülkadir Geylani" küçük yaşta iken, bir arefe günü çift sürmek için
tarlaya gitti. Bir öküzün kuyruğuna tutunup ardından giderek oynuyordu. O
anda bir ses işitti:

- "Ey Abdulkadir! Sen bunlar için yaratılmadın ve bunlarla emir
olunmadın."

Bu ses Abdülkadir Geylani'yi korkuttu. Eve gelince dama çıktı.
Hacıları gördü. Arafat'ta vakfeye durmuşlardı.

- Anneciğim! Bana izin ver de Bağdat'a gidip ilim öğreniyim. Salihleri
iyi insanları ziyaret ediyim.

- Ey benim gözümün nuru ve gönlümün tacı evladım, Abdulkadir'im! Senin
ayrılığına dayanamam. Sensiz ben ne yaparım? Bu bakımdan müsade
vermiyorum.

Abdulkadir tarlada olup bitenleri anlattı. Annesi ağladı. Kalkıp
babasından miras kalan seksen altını alıp kırkını kardeşine ayırdı.

Kırkınıda bir keseye koydu ve keseyi elbisenin koltuğuna dikti. Sonra
oğlunun gözlerinin içine bakarak dedi ki:

- Ey benim gözümün nuru ve gönlümün tacı evladım, Abdülkadir'im! Hak
tealanın rızası olmasaydı kattiyyen salmazdım. Huzur ve esenlik içinde
sefere çık! Yolun açık olsun! Sana son olarak nasihatım şudur ki: Eğer
beni memnun etmek istiyorsan, hiç bir zaman yalan söyleme, doğruluktan
asla ayrılma! Allah her zaman ve her yerde doğrularla beraberdir.
Abdulkadir-i Geylani annesine söz verdi ve ağlayarak elini öptü. Bağda'ta
gitmek üzere bulunan bir kervana rast geldi ve aralarına katıldı.
Hemadan'ı geçmişlerdi. Bir müddet yol aldılar. Arz-ı Tetrenk denilen
mahalleye gelince kervandan bir bağırma, çağırma koptu. Önlerine aniden
bir sürü eşkiya çıkıp kervana saldırdılar. Bir anda sandıklar yere
yılkıldı. Eşyalar yağma edilmeye başladı. Eşkiyalar teker teker
kervandakileri sual sorup ne buldularsa aldılar. Sıra Abdülkadir-i
Geylani'ye geldi. Eşkiyalardan biri latife olsun diye bunu önüne alıp
sordu:

- Fakir çocuk söyle bakalım senin neyin var?

- Üzerimde sadece 40 altınım var.

Eşkiya inanmamış. Bırakıp gitmiş. İkinci harami sual edip, onu aynı
cevabı alınca vaziyeti reislerine bildirmişler

"Bu çocuk 40 altınım var" diyor.

Bu defa reis sordu:

- Senin üzerinde ne var?

- Hırkamda dikili 40 altınım var.

Reis adamlarına dönerek dedi ki:

- Açın bakın, bakalım!

Adamlar üzerini aradılar, içinde 40 altın bulunan keseyi bulup
reislerine verdiler. Eşkiya reisi hayretle sordu:

- Peki evlat sen neden üzerinde altın olduğunu söyledin?

Abdülkadir Geylani dedi ki:

- "Ben evden ayrılmadan anneme asla yalan söylemeyeceğime söz
vermiştim, 40 altın için sözümü bozar mıyım?"

Bu sözleri duyup hakikate şayit olan eşkiya başının gözleri yaşardı.
Abdülkadir Geylani'nin hakikat dolu gözlerine bakıp onunla kendi yaşını
ölçtü. Kendisinin bu yaşa kadar nice hıyanet ve zulüm işlediğini, bir gün
Hakka yönelmediğini acı acı düşündü ve o güne kadar yaptıklarından pişman
olup, ellerini başına vurarak şöyle haykırdı.

- Eyvah! Bizde Allah'a söz vermiştik. Bunca zamandır şeytana ahdimizi
bozduk. Fenalık yaptık.

Yarın Hak huzurunda acaba bizim halimiz ne olacak?

Sonra arkadaşlarına dönerek dedi ki:

- Ey arkadaşlarım! Bana bakınız, beni dinleyiniz! Ben, bunca senedir
Hak Tealaya karşı olan ahdimi bozdum. Ona isyan ettim. İçimden gelen bir
pişmanlıkla bütün günahlarımı ile Rabbimin yoluna iltica ediyorum. Bundan
böyle inşallah, Hak taalanın razı ve hoşnut olmadığı birşey yapmayacağım.

Reislerine çok bağlı olan eşkiyalar hep bir ağızdan dediler ki:

- Efendimiz, resisimiz! Biz sizden ayrılamayız. Eşkiyalıkta
reisimizdin, hidayette reisimiz ol!

Bunun üzerine kervandan ne alındıysa geri verildi. Bir sürü eşkiya
Seyyit Abdülkadir' in önünde töğbe etti. Kendisi tekrar yoluna devam
ederek Bağdat'a vardı.