|
|
#27
24 December 2008, 11:27
|
|||
|
|||
Cvp: ATATÜRK Şiirleri
MUSTAFA KEMAL'İN KAĞNISI Yediyordu Elif kağnısını Kara geceden geceden. Sanki elif elif uzuyordu, inceliyordu. Uzak cephelerin acısıydı gıcırtılar, İnliyordu dağın ardı, yasla Her bir heceden heceden..  Mustafa Kemal'in kağnısı derdi kağnısına. Mermi taşırdı öteye, dağ taş aşardı. Çabuk giderdi, çok götürürdü Elifçik, Nam salmıştı asker içinde.. Bu kez yine herkesten evvel almıştı yükünü, Doğrulmuştu yola önceden önceden .. Öküzleriyle kardeş gibiydi Elif Yemezdi, içmezdi, yemeden içmeden onlar. Kocabaş, çok ihtiyardı, çok zayıftı. Mahzundu bütün bütün Sarıkız, yanı sıra Gecenin ulu ağırlığına karşı Hafiftiler, inceden inceden.. İriydi Elif, kuvvetliydi kağnı başında. Elma elmaydı yanakları, üzüm üzümdü gözleri. Kınalı ellerinden rüzgar geçerdi daim; Toprak gülümserdi çarıklı ayaklarına Alını yeşilini kapmıştı, geçirmişti Niceden niceden .. Durdu birdenbire Kocabaş, ova bayır durdu. Nazar mı değdi göklerden ne? Dah etti, yok. Dahha dedi, gitmez Ta gerilerden başka kağnılar yetişti geçti gacur gucur. Nasıl durur Mustafa Kemal'in kağnısı? Kahroldu Elifçik, düşünceden düşünceden .. Aman Kocabaş, ayağını öpeyim Kocabaş Sür beni, öldür beni, koma yollarda beni. Geçer, götürür ana, çocuk, mermisini askerciğin Koma yollarda beni, kulun köpeğin olayım. Bak hele, üzerimden ses seda uzaklaşır, Düşerim gerilere iyceden iyceden .. Kocabaş yığıldı çamura, Büyüdü gözleri büyüdü, yürek kadar. Örtüldü gözleri, örtüldü hep. Kalır mı Mustafa Kemal'in kağnısı bacım, Kocabaş'ın yerine koştu kendini Elifçik, Yürüdü düşman üstüne yüceden yüceden... ~ Fazıl Hüsnü DAĞLARCA ~ 
|
Ağaç şeklinde
