|
|
|
#11
|
|||
|
|||
|
BİR AYRILIŞ HİKAYESİ
Erkek kadına dedi ki: -Seni seviyorum ![]() ama nasıl ![]() avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp parmaklarımı kanatarak kırasıya çıldırasıya... Erkek kadına dedi ki: -Seni seviyorum ![]() ama nasıl ![]() kilometrelerle derin kilometrelerle dümdüz![]() yüzde yüz yüzde bin beş yüz![]() yüzde hudutsuz kere yüz... Kadın erkeğe dedi ki: -Baktım dudağımla yüreğimle kafamla;severek korkarak eğilerek![]() dudağına yüreğine kafana.Şimdi ne söylüyorsam karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana.. Ve ben artık biliyorum: Toprağın - yüzü güneşli bir ana gibi - en son en güzel çocuğunu emzirdiğini.. Fakat neyleyim saçlarım dolanmış ölmekte olan parmaklarına başımı kurtarmam kabil değil! Sen yürümelisin ![]() yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak.. Sen yürümelisin ![]() beni bırakarak... Kadın sustu. SARILDILAR Bir kitap düştü yere... Kapandı bir pencere... AYRILDILAR... |
|
|