Senli-Benli Birşeyler Anlat Bana...
Senli - benli bir şeyler anlat… Dinlerim… Yaşam perdesinin ötesinde meselâ… Perdelerin ardına geçebilmek lâzım bahara doğru… Düşen ilk cemreye selâm çakmalı en okkalısından! Çok sıkılıyorum bu mevsim de… Evangelistler kehanetlerin peşinde… Kıyametin tek kurtuluş yolu olduğuna inanmışlar... Bazen bir şeye inanmak ne fena!
Çocuklar, gelecekte kar beyazını çok özleyecek… Öyle doğuyor içime… Zira ölmek için en güzel mevsimdeyiz değil mi? Siyasi yalanlar söylemek için, şehit olmak için, provokasyona gelmek için, sevdiklerimizin sessiz sedasız ölmesi için en güzel mevsim… Mezarına bir şişe su dökmemelerinden korktuğun sevdiklerin yerine, yüksek dağlardan akıp gelen kar suları var her şeyden önce… Onlardan - bizden diye istatistikleştirilmiş toplu ölümler kutsallaştırılırken üstelik… Şu hengâme içinde sessiz sedasız, bir baba olarak ölmek ne güzel olsa gerek! Tam da babanın yaptığı gibi… Her babanın yaptığı ve bir gün mutlaka yapacağı gibi… Her şey sarpa sarar ya da iyiye gider gibi… Bilmiyorum…
Bahar senden alacağını aldı, sevgilim… Bir değişiklik yapsın bu sefer… Mevsim sana bir şeyler versin… En azından ben, bu mevsim hatırına güzel bir şey vermek istiyorum… Sana, babanın seni öperken batan bıyıkları kadar güven vermek istiyorum… Bahar, sadece gelsin… Çekip giden tüm ruhlara kar sularıyla sulanmış çiçekler hediye etsin… Evet, anlatmak istediğim buydu sadece…
Ben, ne şair ne de bir yazarım şimdi, yalnızca bir erkeğim artık... Evet, en güzel mevsim de baban öldü ve ben baba oldum… Tam olması gerektiği gibi… Kış desen kış değil, bahar desen hiç değil… Babalar her zaman kasvetli havalar da ölür… O halde bir mevsim gibi bitemeyecek bu yazı… Bir sinema karesi gibi bitsin istiyorum… Şimdi, kalkın koltuklarınızdan ve ardınızı dönüp ağır adımlarla yürümeye başlayın… Son sözü ardınızdan söyleteceğim…
“Benim adım Robert Neville. New York şehrinde hayatta kalan biriyim.
Sesimi duyan biri varsa… Herhangi biri… Lütfen. Yalnız değilsin…” – I Am Legend
Şimdi, biraz uyumalıyım… Korkma, benim ki geri uyanılan uykudan… Bahar, bir güzeli iki defa ağlatacak kadar cani değil! Daha yağdıracağı yağmurlar var üstelik, göz yaşlarına da o denli muhtaç değil… Ardından güneşli sabahların geldiği yağmurlar… İnsanı yeniden doğmuş gibi yapan, gönül alan, yaşam telaşına geri döndüren ve uyanılmayan uykuları unutturan… Sen, cümlelerini o zamana sakla… Bir bahar yağmuru ardından senli - benli bir şeyler anlat… Dinlerim…
Cihan Tekin
Çocuklar, gelecekte kar beyazını çok özleyecek… Öyle doğuyor içime… Zira ölmek için en güzel mevsimdeyiz değil mi? Siyasi yalanlar söylemek için, şehit olmak için, provokasyona gelmek için, sevdiklerimizin sessiz sedasız ölmesi için en güzel mevsim… Mezarına bir şişe su dökmemelerinden korktuğun sevdiklerin yerine, yüksek dağlardan akıp gelen kar suları var her şeyden önce… Onlardan - bizden diye istatistikleştirilmiş toplu ölümler kutsallaştırılırken üstelik… Şu hengâme içinde sessiz sedasız, bir baba olarak ölmek ne güzel olsa gerek! Tam da babanın yaptığı gibi… Her babanın yaptığı ve bir gün mutlaka yapacağı gibi… Her şey sarpa sarar ya da iyiye gider gibi… Bilmiyorum…
Bahar senden alacağını aldı, sevgilim… Bir değişiklik yapsın bu sefer… Mevsim sana bir şeyler versin… En azından ben, bu mevsim hatırına güzel bir şey vermek istiyorum… Sana, babanın seni öperken batan bıyıkları kadar güven vermek istiyorum… Bahar, sadece gelsin… Çekip giden tüm ruhlara kar sularıyla sulanmış çiçekler hediye etsin… Evet, anlatmak istediğim buydu sadece…
Ben, ne şair ne de bir yazarım şimdi, yalnızca bir erkeğim artık... Evet, en güzel mevsim de baban öldü ve ben baba oldum… Tam olması gerektiği gibi… Kış desen kış değil, bahar desen hiç değil… Babalar her zaman kasvetli havalar da ölür… O halde bir mevsim gibi bitemeyecek bu yazı… Bir sinema karesi gibi bitsin istiyorum… Şimdi, kalkın koltuklarınızdan ve ardınızı dönüp ağır adımlarla yürümeye başlayın… Son sözü ardınızdan söyleteceğim…
“Benim adım Robert Neville. New York şehrinde hayatta kalan biriyim.
Sesimi duyan biri varsa… Herhangi biri… Lütfen. Yalnız değilsin…” – I Am Legend
Şimdi, biraz uyumalıyım… Korkma, benim ki geri uyanılan uykudan… Bahar, bir güzeli iki defa ağlatacak kadar cani değil! Daha yağdıracağı yağmurlar var üstelik, göz yaşlarına da o denli muhtaç değil… Ardından güneşli sabahların geldiği yağmurlar… İnsanı yeniden doğmuş gibi yapan, gönül alan, yaşam telaşına geri döndüren ve uyanılmayan uykuları unutturan… Sen, cümlelerini o zamana sakla… Bir bahar yağmuru ardından senli - benli bir şeyler anlat… Dinlerim…
Cihan Tekin