Bu kaçıncı yaşadığımız bahar seninle bilmiyorum. Baharlarımın, yazlarımın, yaşadığım her mevsimsin aslında sen içimde. Seni içime öyle baharlarla kazıdım ki, öyle kara kış geçirdik ki senle her mevsimde buram buram sen kokuyorsun. Her şeyin bir öznesisin sen, içinde. Şimdilerde gizli tuttuğuma bakma seni, saklamak değil amacım seni, bana bakan herkesin gördüğü bir simasın sen. Seni yüzümdeki bütün çizgilerime işlemişken suretimin bir önemi kalmıyor ki… Asıl önemli olan bütün değil derdin her zaman, asıl önemli olan bütünü oluşturan ayrıntılardır. Biliyorum sevgilim bende bütün ayrıntılarımda seni sakladım, sen oluşturdun beni tek tek. Şimdi sen gittin diye de kapatamıyorum hani açtığımız kapıları. Seninle çok kapı açmıştık ya biz, hani sen ömrümün hiç ulaşamayacağı cesaretiydin. Hep istediğim o umursamaz, deli, yaramaz, savurgan halimdin benim. Ben neysem, ben ne kadar eksiksem sen o kadar tamamlıyordun beni. Gün geçip daha da eksildiğimde beni bütünleştiren gene sen oluyordun. Nasıl böylesine tamamlayabildiğini, nasıl hiç eksilmediğini yıllar sonra gönderdiğin bir mektupta mı görecektim. Beni sevdiğini, her hücrene ilik ilik beni işlediğini yıllar sonra böyle mi görecektim. Şimdi nerden çıkacaksan, nasıl yapacaksan gene yap seni bekliyorum çok özledim, çok yoruldum, çok eksiğim. Bu kadar tamamlanmaya alışık bir bünyeyi şimdi gidip terk edemezsin bunu anla!
Alışamıyorum, sensizlik kavramı bitiriyor beni ne yapıyım. Her şeye bir çare bulan şu beynim konu sensizlik olduğundan öyle donakalıyor. Biliyorum çok çabalamıştın bu beklenmedik sona alıştırmak için beni ama alışamadım anlıyor musun, yapamadım. Çoğu kez annenle, eşyalarınla, sana ait, adında sen kokan bir şeylerle hep oyaladım kendimi. Ama bu kadar sana aitken, bu kadar senken yapamadım bunu, bir köşeye koyamadım geçmişimi. Ve sen şimdi gittiğini söylüyorsun, mektuplarının her birinde bu yazıyor boşuna uğraşma sevdiğim, öldüğüne inanamam.
Seni ölesiye, hiç bitmeyesiye seviyorum, hoşça kal…