acI ve hüzün bana bakIyordu, güLümsüyordu,
bazen bir yoLcu oLuyordu, yoLunu buLamIyordu,
bazende kendini arIyordu, ama hep kayboLuyordu,
sevinçLerini ya$ayamIyordu, denizin mistik kokan derinLikLerine daLIp daLIp kayboLuyordu..

oysa o güne$in çocuguydu hüzünLü oLsa biLe mutLuydu,
parLayan bir yILdIzdI, çevresine devamLI I$Ik saçIyordu,
yüzündeki mutLu ya$amI hep payLa$Iyordu,
acILarI ise hep bir yere bIrakIr onsuz ya$amaya çaLI$IrdI...
o derin bir yitikti, o güne$in çocuguydu hüzünLü ya$ayamazdI...
hayaLerini dü$Lerinde ya$Iyordu,
o yitik sözcükLere hep orada bir anLam veriyordu,
herzaman mutLu bir tabLo çiziyordu oysa o hep mutsuzdu..
karamsarLIk ve eLemLi yaLnIzLIk yüzünden eksik oLmuyordu, onunLa ya$Iyordu, onunLa kaLkIyordu,
o güne$in çocuguydu, sessiz zamanLarIn sesi oLuyordu,
yaLnIzLIkLarIn mutLu göLgesi, soguk geceLerin mehtabI oLuyordu,
sonbaharI terkeden, baharIn ba$LangIcI oLuyordu...

gündüz agLamazdI, oysa o hep gece agLardI,
derin derin agLardI, kimseLer göremezdi,
gözya$LarI bir seL oLup bize akardI,
ama ne oLursa oLsun ya$amIn güLümseyen yüzü oLdugunu unutmazdI,
o güne$in çocuguydu, a$kLarIyLa, acILarIyLa, hüzünLü bakI$LarIyLa bize mutLu bir yarIn oLmaya, hayaLerimize girmeye devam edecekti...
o güne$in çocuguydu, çünkü bizi derin bir maviLigin ortasInda rüzgarIn uguLtusu iLe bir ba$ImIza bIrakamazdI...
o kadim diyarLarIn hüzün kokan sessizLigiydi, hüzünLe hüzünLenen, kederLe kederLenen, a$kLa $ahLanan, agLayan iLe agLayan, masum bir çocuktu,
yüzündeki çizgiLi tebesüm hiç bitmiyordu,
ÇÜNKÜ O GÜNE$İN ÇOCUGUYDU..