Vuslatı Erteledim Mahşere
dök gözlerinden telaşını ve
kaldır eğilmiş başını
ne sen suçlusun
ne de ben bu aşk oyununda
kader
yazgı böyle imiş
ayrılık varmış demek ki sonunda
bak umutla yarınlara
daha ne günler göreceksin
kim bilir belki şimdi
belki yarın güleceksin
ömür denilen harman
öğütür nice dertleri
kederleri ve acıları
söküp at sende yüreğindeki sancıları
bir umarsızlık çökmesin gönlüne
yıkmasın seni hiçbir keder
dedim ya sana bir tanem
bunlarda elbet bir gün unutulur
bunlarda bir gün geçer
bak gök yüzüne
pamuk gibi karlar yağıyor
sanma bunları yalnızca kar
aslında ikimize de
melekler ağlıyor.

elden gelmiyor bir şey
bu hasret
bu ayrılık yazılmış alnımıza
engel olamayız artık ikimizde
bu ince sızı ile karışık
bizi kahreden gururumuza
ne sen hazırsın tekrar görmeye beni
ne benim yüreğim kaldırır
bu karşılaşmamızı
sana son kez bir önerim olsun bari
istersen
eğer sen istersen
mahşere erteleyelim biz bu sevdamızı

yaşlar yakışmaz gülen gözlerine
ve hüzünler tatlı sözlerine
ne yüklemler taşıyabilir bu sevdanın yükünü
ne zarf tümleçlerine sıkışırdı zamanlar
demek ki sevdiğim
kavuşmamıza
vuslatımıza daha çok vakit var
bunu da sineme çekerim elbet
nasılsa benim bir adım yalnızlık
diğeri sabret
bir ceza elbet bana verdiğin senin
sanma bu acının izleri bende yok
aslında senden de derin
ne yaparsan yap dudağımın tadı
ne ceza verirsen ver çekerim
senden geldiyse eğer
bu bana haktır derim
kaparım gözlerimi bir an için
düşünürüm senli anları
verdiğin cezayı
şerbet diye bir solukta içerim

ah yüreğimin yangını
ah umarsız yanlarımın tutarsız sevdası
geçer elbet bu günler
elbet biter bendeki bu hasret
yeter ki sen bana bir gül
bir tebessüm et
sesini duyur bazen olsan da uzaklarda
bırakma beni onulmaz yaralar ile
düştüğüm tuzaklarda
elini bir uzatsan bana kalmaz kalp sızım
anla ne olur halimi
bak ne kadar yalnızım
bekliyorum senden bir seviyorum deyişini
ben batırdım belki ama
sen doğdur ufkuma güneşi

üzerimde en yakışmış halleriyle
bir ayrılık duruyor
aynaya her bakışımda sevdiğim
beni bu yüz bin kez vuruyor
bir fotoğrafın hatıra
her aldığımda tutuşuyor ellerim
yokluğun koca bir boşluk
dolmuyor ki senin yerin
bu son satırlarım
belki okumayacaksın bile
kim bilir
okuyacaksın da ağlayacaksın belki de
dedim ya bir tanem
dedim ya sana
ben bu vuslatı şimdiden
erteledim mahşere.




Galip Sinecikli