Hayat hızla geçip gidiyor ellerimin arasından işte.
Bense bir evin bir köşesinde yalnızlığımla baş başayım.
Yaşanmamış zamanlarım, sonu olmayan öykülerim var şimdi. Kaybettiğim mevsimlere eklediğim sahipsiz gecelerimde, yorgun, umutsuz, hayalsiz zamanları tüketiyorum.
Bana eşlik edense sadece duvardaki gölgelerle sözlerini bile duyamayacağım kadar uzaktan gelen hoş melodiler...
İçimde gizli kalmış sevinçler, açığa çıkmayacak heyecanlar, belki de hiç bir zaman hayata geçiremeyeceğim mutluluk formüllerim var.
Kimseler bilmiyor, bense kimselere anlatmıyorum artık. Her şeyde, her yerde, her an aradığım maviyse terk edeli çok oldu beni. Oysa aşkın, umudun, hayalin rengiydi mavi benim için. Tek kelimeyle anlat bana aşkı dediklerinde söylediğim renkti o...
Çok sevdiğim şarkılarında sesi kısıldı.
Dinlediğimde her söz canımı acıtıyor.
"Batıyor ama acıtmıyor senin sevdan" diyor,
ama ben o acıyı yüreğimin en derininde hissediyorum.
Çok konuşan ben, konuşmak için çıldıran ben, uzun sessizliklerin insanı oldum. Ağzımdan çıkacak sözcüklerin neler olabileceğini bilmiyorum, belki de ondan suskunluğum. Bilemiyorum, belki en doğrusu bu...
Hiç böyle olmadım ben. Yaşama böyle yılgın, böylesine soğuk, böylesine uzaktan bakmadım. En soğuk kışta bile hiç kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı beni.
Karda çiçekler açtırırdım. Çünkü sen vardın. Sen aşktın, sen Maviydin, sen güneştin, sen rengarenk çiçektin, sen yüreğimde isyan, sen ruhumdaki ateştin. Sen gülüşlerimin adı, sen göz yaşlarımın anlamıydın.
Sen hayatımdın, sen hayattın.
Ve bir gün gittin. Gitmek istiyordun, gittin. Bahanelerin vardı, ardına sığınacağın haklı nedenlerin vardı. Gidişine izin verip vermemem önemli değildi senin için..
Umursamadın da zaten.. Ve gittin ve ben yok oldum. Oysa ne çok sevmiştim seni. Senin verebileceğin hüzün demek ki böyle acı bir şeymiş, öğreniyorum. Acı veriyor, zor oluyor, canımı yakıyor ama öğreniyorum...
Yüreğimdeki ateş söndü, yerinde buzdan bir kütle var artık.
Baharlarsa öylesine uzak ki bana...