Bir varmış...
Uzun yıllar önce
tüm insani duyguların yaşamakta olduğu bir ada varmış:
iyimserlik,üzüntü,bilgi …
ve diğer duygular gibi sevgi de.

Günlerden bir gün duygulara adanın batacağı bildirilmiş...
Bunun üzerine herkes gemisini hazırlayıp adayı terketmiş.
Sadece sevgi son ana kadar beklemek istemiş.
Ada batmadan önce sevgi yardım istemiş...

Yanından lüks bir gemiyle geçmekte olan zenginliğe sormuş...
"Zenginlik beni de götürebilir misin?"
"Yapamam. Gemim altın ve gümüşle dolu. Sana göre yer yok."

Daha sonra şahane bir gemiyle geçmekte olan gurura sormuş, sevgi:
“Gurur rica ediyorum, beni de götürür müsün?"
Gurur:
"Seni götüremem. Burada herşey hatasız. Gemimi bozabilirsin"
diye cevaplamış.

Sonra yanından geçmekte olan üzüntüye sormuş, sevgi:
"Üzüntü, lütfen beni de götür."
"Oh sevgi"
demiş üzüntü,
"O kadar üzüntülüyüm ki,
yalnız kalmalıyım."

Neşe de yanından geçmiş.
Fakat halinden o kadar memnunmuş ki
sevginin kendisine seslendiğini dahi duymamış...

Aniden bir ses:
"Gel sevgi, seni götüreyim"
demiş.
Bu konuşan yaşlı bir zatmış.

Sevgi o kadar mutlu ve müteşekkir kalmış ki,
karaya gelince giden ihtiyara ismini dahi sormayı unutmuş.

Ona ne kadar borçlu olduğunu farkeden sevgi,
bilgiye sormuş:
"Bilgi bana kimin yardım ettiğini söyleyebilir misin?"
"Zamandı"
diye cevaplamış bilgi.
"Zaman?"
diye sormuş sevgi,
“Neden zaman bana yardım etti?"
Bunun üzerine bilgi şöyle demiş:
“Sadece zaman sevginin hayatta ne kadar önemli olduğunu anladığı için!"






(Bütün DuyguLarI Kendi RenkLeriyLe Yazmaya çaLIstIm, Lakin Sevginin Rengi Yok ve "BiLgi = Beyaz" pek görünmüyor.. Kusura bakmayIn..)