уαŁαη / уαηŁış ѕєνdιğιм тüм мαѕαŁŁαяα..
Yaklaşıyor sonbahar
Ölümün adı dokunuyor dudak uçlarıma
Yeşil bir sis
Karanlığımı bölüyor
Ve bir ses;
“hadi öl!” diyor
Alnıma düşen çizgilerin
Parantez içlerine mahsur kalıyor hayat
Asfalt çizgilerinde kayıplığım artıyor
Sokaklar büyüyor adımlarımda
Gidilmeyen tüm şehirler “sen” oluyor
“ben” yabancı bir çığlık kalıyor düşlerine
Varlığıma bir sıfat biçilmiyor derinlerinde
Dilimden düşen son yalanım!
satır aralarımda bulunmazsın.
Kaç kalan olmanın paydasında yazıyor ki adım?
Verilmiş sözlerden inciler dizerken bileklerime
İnandığım tüm sözcükleri
Unutulmuş cümlelerin içine sığdırdı “her kimse”
//...
Şimdi ise
Sularımda yağmalanırken ateş
Devrik bir cümle oluyorum
Yalan-yanlış sevdiğim tüm masallara…
…
(// bitmedi… uzunca yazılır bu boşluğa…)