|
|
|
#1
20 October 2008, 08:54
|
|||
|
|||
Seni Icimden Terk Ediyorum..
Binmediğim hiç bir otobüs
Beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde  Gittikçe azalıyor hayat Neyi erken yaşadıysam Hep ona geç kalıyorum  Sana göçüyorum her sonbahar Yolların çıkmıyor aşkıma Unuttuğun yağmurların adı saklımda Seni içimden terk ediyorum...  Susmaktan yoruldum Kuşlar ve şarkılar Bu şehri terk edeli Efkar demliyorum gözlerimde  Yaşlarımı Yanağıma varmadan öldürüyorum Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp Seni İçimden terk ediyorum  Ne unutucak kadar nefret ettin Ne hatırlayacak kadar sevdin Yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin biliyorum  Beni hep bulmamak için aradın Yanılgımdın Yandığımdın Yangındın  Sensizliğe yanilmek Sana yenilmekten zor olsa da Ardımda bir sürü"belki"ler bırakarak Seni içimden terk ediyorum  Şimdi İçimde öldürecek bir anı bulamayan İki yarım kaldık Tamamlayamadık bizi  Elinden tutmadın yanlızlığımın Saçlarımıda uzaklarına gömdün  İçimin mavisi senin okyanusundandı Al! geri veriyorum  Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim Sana bensizliği terkediyorum  "Yarime uzanmayan bütün dallar kırık" demiştin Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?  Ne tuhaf değil mi? İçimi acıtanda sendin Acımı dindirecek olanda.  "Ya öldür beni"dedim Ya da git benden  İçi bulanık bir sevdanın ucunda Seni kaybettim  Aldırmadın aldırmalarıma Bir gecede yakıp yarini Şafaklara sattın ihanetini  Külümü basanlar bile utandı yaptığından İşte soluk bir ömrün son nefesi Benden İçimden Terkediyorum...  
|
 |
|
|
Normal
