Bir Mumun Öyküsü

[Syst3m]

[Only Registered Users Can See Links]
Dört tane mum usul usul yanıyordu...
Ortalık o kadar sessizdiki[Only Registered Users Can See Links]
mumların konuşmalarını duyabiliyordunuz...
Birinci mum dediki:
'Ben BARIŞ'ım.!
Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor.
Sanırım yakında söneceğim.'
Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum:
'Ben VEFA'yım.!
Ne yazıkki artık vazgeçilmez değilim.
Onun için[Only Registered Users Can See Links] sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı.'
Sözlerini tamamladığında
esen hafif bir rüzgar onu tamamen söndürdü...
Sırası geldiğinde üçüncü mum[Only Registered Users Can See Links] hüzünlü bir sesle dediki:
'Ben SEVGİ'yim!
Yanacak gücüm kalmadı.
İnsanlar beni unuttu[Only Registered Users Can See Links]ğerimi anlamıyorlar.
En yakınlarını sevmeyi bile unuttular.'
Vefa'da daha fazla beklemeden sönüp gitti...
Ansızın..!
Odaya bir çocuk girdi ve üç mumunda yanmadığını gördü.
'Neden yanmıyorsunuz?
Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu? ' dedi.
Ve ardından ağlamaya başladı...
O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı:
'Korkma[Only Registered Users Can See Links] ben yandığım sürece
öteki mumlarıda yeniden yakabiliriz[Only Registered Users Can See Links]
ben UMUT'um! '
Çocuk parlayan gözleriyle UMUT mumunu aldı
ve öteki mumları birer birer yaktı...

UMUT ışığı yaşamımızdan hiç eksik olmamalı...
...Ki hepimiz onunla birlikte
VEFA'yı[Only Registered Users Can See Links] BARIŞ'ı ve SEVGİ'yi yaşatabilelim.....