|
|
#1
3 December 2008, 13:56
|
|||
|
|||
Keşke Diyorum ...
Dünya denen bu cehenneme gözlerimi açtığımdan beri yüzüm gülmemişti.Bir kere olsun huzuru misafir etmemişti yüreğim.
Gözlerimin siyahı geceye meydan okurken dilimde hep aynı dua vardı.Birşey olmalı diyordum.Beni bu cehennem yangınlarından kurtaracak birşey..Hızır misali ömrüme değip çöllerimi cennet bahçesine çevirecek birşey işte.. Yıkıla yıkıla geçen yıllarımın birinde aşk’a çarptı yüreğim.Tatmadığım bir duygunun tadına vardım ilk defa.Adına “ umut “ diyorlarmış bu duygunun sonradan öğrendim.Emeklemeye başlayan bir çocuğun sevinci vardı içimde..Nerden bilebilirdim o sevincin gün gelip beni kötürüm edeceğini.Felç inen duygularımla başbaşa kalacağımı nerden bilebilirdim ? Keşke diyorum bazen , alev alev yanan bir keşke.... Yaşamayana zordur anlatmak..Ateş düştüğü yeri yakar misali.. Kan revan olmuş bir okyanusun ortasında , yorulmuş bir bedenin ölümle mücadelesiydi benimki...Yok yereydi her şey, hiç uğrunaydı..! Gözlerim alışkındı zaten ziyan olmuş bir ömre ağlamaya.Aşk için akanlar fazlaydı,akmamalıydı..Yüreğim eceli beklemekten başka hiç bir neden uğruna çarpmamalıydı.. Keşke diyorum bazen , alev alev yanan bir keşke... Doğar doğmaz batan bir güneş olmasaydı aşk , bilmediğim bir şeyin acısını taşımazdım.. Çünkü ben sabah nedir bilmeden gecelerde yaşamaya alışmıştım.Varlığından haberdar olunmayan bir şeyin yokluğu da olmazdı...Ve bilmeseydim güneşi , öğrenmeseydim, yokluğu da canımı yakmazdı... Hayat denen şey sahip olamadıklarımın toplamıyken , kalan diye bir şey yoktu benim için..Ama yüreğim aşka çarpınca ve yürümeyi öğrenemeden kötürüm olunca duygularım ,emeklediğim zamanlar bana kalanlar oldu...Oysa ki kalanlar olmadan yaşamak daha az hırpalardı... Keşke diyorum bazen , alev alev yanan bir keşke... Benim cehennemim bana yetiyordu , Aşkın cehennemi hiç eklenmeseydi içime Ve aşkın tutsaklığına bulaşmadan Koşar adım gidebilseydim ecele... “ keşke..” 
|
Ağaç şeklinde
