|
|
#1
9 October 2008, 11:23
|
|||
|
|||
Sen..
 Yağmur yağarken daha çok söylüyorum seni sevdiğimi gökyüzünden düşen her damlaya. O damlalar çığ olup kulaklarına fısıldasın sevgimi diye. Çoğalarak, artarak her gün daha çok severek yaşıyorum seni. Sevgin hiç bitmiyor içimde, hiç azalmıyor, bugünlerde hiç acıtmıyor sevdan beni. Seni içimin en derinlerine hapsetmişim ben. Bu yüzden zor seni unutmam, kalbimden söküp atmam. Bunu çokta istemiyorum galiba, kalbimden söküp atmam seni, biraz da öylesine yaşamak gibi. Bomboş, duyarsız, kalpsiz yaşamak gibi bir şey. Her gün yeniden doğuruyorum sevgimi senin için, her gün yeni bir sevgiymişcesine seviyorum, yaşıyorum seni. Mutlu ediyor beni böyle sevmek seni. Hiç ayrılmamışsın, hep yanımdaymışsın gibi, en son gördüğüm gün seni, ilk kez gördüğüm gün gibi hatırımda. Hep ilk kez görüyormuş gibi heyecanlanırdım seni gördüğümde. Ellerin ellerime ilk kez dokunuyormuş, ilk kez kenetleniyormuş gibi. Kalplerimiz ilk kez buluşuyormuş gibi aynı heyecanla. Ve bilmiyorum bu nereye kadar sürecek, seni sevmek, seni ölesiye sevmek güzel. Ama vuslat yok bu sevdada, hep özlemek, hep beklemek var, yolunu şaşırmış bir yolcunun yolunu bulmasını beklemek gibi bir şey bu. Bu yolculukta rehber ben değilim, eğer izin verilseydi buna. Hep yeni yerlere, hep yeni güzelliklere götürmek isterdim seni. Hep güzeli, hep iyiyi, hep sevdayı paylaşmak için. Bugün yağmur yağıyor ve ben daha çok söylüyorum seni sevdiğimi... Ne olursa olsun, kim girerse girsin aramıza, gerçek “sen”sin, gerçek “ben”im. Gerçek “biz”iz senden ve benden başka gerçek yok ikimize yarattığım dünyada. Ve hiç kimse, hiçbir kural değiştiremeyecek bunu..... Bu gece gözyaşlarım yağıyor sensizliğimle birlikte kaldırımlara... Seni arıyorum, erimekteyim... Karanlık geceye inat ay bu akşam gökyüzünde... 
|
Normal
