|
|
#1
25 October 2008, 16:19
|
|||
|
|||
Susmak acı veriyordu başlarda
 Zor Olanı Başardım Ben Yeniden sevdi yüreğim, Yeniden mutlu oldu, Yeniden güller açtı dört bir yanında.. Meğerse unutmuşum ben sevmeyi. ilk defa gördüğümde gözlerini, Özlediğimi anladım sıcak bir çift eli.. Sesine bile aşık olunurmu bir insanın? Olunuyormuş, çocuksu konuşmasına daldığımda, arkadaşım dürterken anlıyordum...  Biliyordum yaşanacakları aslında, sezebiliyordum.. Susmak acı veriyordu başlarda. Sonraları aşkının verdiği mutluluk unutturmaya başladı herşeyi. öyle ya... aşk bu! başka bişey değil... Zor olanını başardım ben. söyledim içinmdekini.. Ölüm sessizliğine büründü bedenim.. Yerimden kıpırdayamadım. Ellerim uyuştu, kalbim duracak gibiydi. Dudaklarım tüm vazifesini yerine getirmişti. Sırada 'O' vardı.. 'Üzülmeni istemem ama...' diye başlayan bir cümle çıktı ağzından.. Sonunu duymadan uzaklaştım yanından. Giderken sadece 'Kendine İyi Bak' diyebildim.. Şimdilerde kendimi avuttuğum bir cümle; 'Zor olanı haykırabilmekti aşkı.. Zor olanı yaptım. Şimdi acı çekmekte sıra...' ve gene zoraki tebessüm 
|
Normal
