|
|
#1
10 January 2009, 12:33
|
|||
|
|||
Hiç'liğimden_________Ölmeli miyim_?
Düştüm, kalktım, durdum, dinlendim ve…Yıllar önce söylenmişti bunlar bana;
“Olur ya; bir gün gerçekten seversen onu hayatın boyunca unutmayacaksın.” “O seni bıraksa da, sen onu hep arayacaksın.” Gençtim,bunlar aklımın ucundan bile geçmezdi. Beni terk edeceksin ve bana tercih ettiklerinden terk edildiğin zaman tekrar bana geri döneceksin, ben de hiçbir şey yokmuş gibi devam edeceğim öyle mi? Mümkün değildi; aklım,hayalim almıyordu. Asla kabul edemezdim bunu. İşte taa ilk başlarda yanılmıştım. Üç yanlış hep benden götürdü sen hep elde kalandın. Nedense bende üzülmezdim benden gidene, zaten kalan hep sendin bende de. Evet sende sevmiştin beni. Hayat ışığını gözlerimden aldığını söylerdin. Bense seni hayata bağlayan gözlerimdeki fer sönmesin diye eksildikçe sana çoğalırdım. Ben eksildikçe sen büyürdün. Beni görürdün ancak hep ilk günümü düşünürdün. Hiçbir şey yokmuş gibi sürdürürdün hayatını. Kazanmak- kaybetmek yoktu benim için, yüreğimde yaşıyordum hem seni hem kendimi. Ben senle var olurdum sen ise başkalarıyla. Gel-gitlerin arasında ağır sendromlu günlerim oldu. Tam tutardım yüreğini hissederdim iliklerime kadar benliğimi. Ancak sonra bir sabah giderdin. Sabahı olmayan gecelerde pencere önlerinde beklerken seni, aniden köşe başında beliriverirdin. Beraber geçirdiğimiz günün ardından hiç arkana bakmadan yeni aşklara, yeni arayışlara kaçardın. Arkanda sadece sorunlar ve cevaplanmamış sorular bırakıp giderdin. Günlerce gelmezdin… Ben ise “zamanı basıp kanayan yarama” seni beklerdim. En büyük marifetim sabretmekti. Çöken sessizliğe inat, boş evin soğuk odalarında içimi eze eze dolaşır sanki bir köşede seni bulacakmışçasına hışımla tarardım her yeri. Karanlığın azametine yenilip en köşede seni, sensizliği, sessizliği tek tek öldürürdüm. En sonunda bitkin düşüp yığılırdım bir kenara. Rüyalarımda bile boş sokaklarda koşar seni arardım. Ve hep acı sonum olurdu. Bir kadın ve sen yolun sonunda beklerdin. Ben sana elimi uzatıp “gel” derdim, sen ise sevdiğine döner gülümserdin. O arkasını döndüğü vakit çarçabuk yanıma gelip, elimi tutar gidelim derdin. Ben ise bir kez olsun hayır diyemezdim. Ve yine gittin… Terk edilmişliğimi ardıma bırakıp seni kucakladığım günün sabahında. Beni suskunluğa mahkûm edip, bütün çığlıklarımı alıp gittin. Şehrin en kalabalığında adressiz gözler arıyorum şimdi. Hangi gözlerde öldürdün bakışlarımı. Hangi gözlerde kaybettin yâr yaralı yüreğimi. Hangi gönüllere sürgün eyledin sevdiğini. Kahramansız filmlerin başrollerinde hep sen vardın. Geç saatlere kadar gözlerime bakıp sevdiğini anlattın, bense hepsini yuttum. En çaresiz anında benden akıl istedin, bense sustum. Bunları söylüyordun bana, çünkü terk etmeyeceğimi biliyordun. Her dönüşünden sonra gözlerime bakıp teslim olmaların beni bağlardı bu eve, gidemezdim. Çünkü her gidişinin sonu yine bana dönüşün olacaktı. Sen bana aittin başkalarına kiracı. Gitsen de son durağın ben olacaktım biliyordum. Dönüşlerinde ağlardın silerdim gözyaşlarını. Sen bana ağlardın bense içimde damla damla yanardım. Yangınlarıma bir perde çeker sana derman olurdum. Yaralıydı ömrüm. Her gidişinde kalbim paramparça olurdu. Sen dönünceye kadar onları birleştirirdim. Hani bin parçalı yap-bozu birleştirmek günlerini alırya insanın, benimde öyleydi. Günlerimi alırdı kalbimin parçalarını birleştirmek. Ancak sen giderken hep en büyük parçasını yanında götürürdün, ben hep eksik kalırdım. Sonra her dönüşünde son parçamı da getirir koyardın yerine. Gözlerime bakar ellerimi avuçlarına alıp öperdin. Bense parçalarımı unuturdun o an ve sana yeniden vurulurdum. Sen bana çözülürdün, ben içime kör düğüm. Çöz beni yar! Çöz ki bütün acılarımı silip yeniden var olayım. _________hüzün Ve yine gittin. Yine döndün. Ancak son dönüşün bana olmadı. Bu kez yanılmıştım. Yanımda bile uzaktın. Geldiğinde anlatmamıştın da hiçbir şeyi. Kaybettik birbirimizi kiralık hayatımızın en ıssız sokağında ansızın bir sokağa döndün. Kaldım öylece. Sen bildiğine koştun ben kendime bile yabancı kaldım. Yokluğundan köşe bucak kaçtım. Küstüm içime saklandım. Katilin oldum, hunharca katlettim içimdeki seni. İşte felaketim oldun. Sen sen değildin bu kez. Sen benim değildin. Sen başkalarına aittin. Ve bana geçmişini, geleceğimi almak için gelmiştin. Ben parçalarımı toplamaya bile fırsat bulamamıştım ki sevgili; neden bir daha bölmeye niyetlisin beni. Her dönüşüne göz yuman bu gönül bu kez pes etti. Başkasına ait bir yürek daha fazla tutamaz bu evde beni. Bunca kopamayışlar yok etti, artık ne geçmişim var ne geleceğim. Olanca hızımla geçtim kendimden ancak yalnızlık saçlarımdan yakaladı, anladım ki hayat beni hüzünle beşikten kertti. Kanayan yüreğimden damlayan gözyaşlarımın tadını hissediyorum… _________Ölmeli miyim_? 
|
Normal
