|
|
#1
30 October 2008, 19:41
|
|||
|
|||
En Fazla Sen Gibi, En Az Sensizlik Kadar...
 Adadığım adaklar dünlere, Yarın, gözlerine yazılmış güzel bir şarkı gibi Sensiz dinlersem, bil ki gözlerini unutmadım... Ne çok direndim oysa, Cevabını bilmek, sorunun can yakıcı ağırlığını hafifletmiyormuş Zaman sadece bir süs kolumda,   Varlığına deliyken Yokluğuna delir(e)memek Susuzluktan dudakları çatlamış bir ağıt gibi yakıyor beynimi. Tut ki, alev alsa senli bildiklerim Sen mi kül olursun ben mi?  Hangi bakışa dokundun da Gülüşünü saklamadın bana? Benimdi sandım, kadife bir uykuda büyütürken huzurumu, Sanmalarım hangi yabancı söze vuruldu böylesine?  Küf kokuyor caddeler, virajlarında boğuluyorum. Ağıtlar kendi kendini yakıyor! Kırılıp dökülüyorum, yavaş yavaş Toplama! Parmağımı basıyorum acımın en kanayan yerine Öfkem alnının ortasından vuruyor hayatı, Avuçlarımdan düşüyor yüreğin... Şimdi sen mi kanıyorsun ben mi?  
|
Ağaç şeklinde
