|
|
#1
26 January 2009, 20:22
|
||||
|
||||
Aynam kırık..Yüzüm /Sen/ KırğınLığım /Sen/
 Aynam kırık Yüzüm sen Kırgınlığım senden Ey hüznü içimde büyüten; Sitemin gözlerime olsun yeter! Büyük aşkın, küçük terk edişlerinde öldürdüğünüm ben!  Dilsiz bir boşluk dadanıyor duvarlarıma! Türküler sessiz kalıyor, mağlubiyetime aldırmıyor şehr-i İstanbul kifayetsiz bırakıyor dudaklarımı... Aşk rüzgara tutunup, Nefes gibi işleniyor içime! Ciğerlerim nikotin kokuyor, Ellerim çatlak duvarların yüzünü taşıyor. Kalıyor kimliğin içimde! Söyle şimdi yâr, sükûta ermek için mi yüreğimi attın ateşlere? Neden doldurdun gözlerimi kara-denizle? Neyin hesabıdır bu, kimedir bu ceza? Öykülerin kahramanı belli değil mi hala? Çık karşıma Vadettiğim aşktan, Sunduğun terkleri al yanına! Bir kez olsun aldırma gururuna, Bir kez olsun getirme eceli kapıma! Kara toprağın üstüne bıraktığım İstanbul, Alacak nefes bulamıyor göğünden. Eski bir türkü fısıldayıp, geçmişi alıp gidiyor içimden. Hesaplarını ödeyecek, âcizane düşlerim biletini kesiyor şimdiden! Her an, Önceki anın ruhuna rahmetler eyliyor Ellerimizi sürerken yüzümüze, kimliğimize ait bir yabancı büyütüyoruz geride! Geçtiğimiz yollara ateşi bırakıp, İstanbul oluyoruz Rüzgarı giyiniyoruz üstümüze...  Şimdi...Ben Eski bir yaraya yatırırken adını boylu boyunca, Sen alıştır kendini kara toprağa! Kör bir kahraman olarak kal hayatımda! Eskisi gibi ol(a)mayan bu şehirde, Suskunluğuna verdiğim cevaptan al payını! Ödet hesabı, Bırak ruhumu bedeninden usulca... 
|
Ağaç şeklinde
