|
|
#1
7 November 2008, 10:42
|
|||
|
|||
Sen
 Sen Gözleri kör Kederi boynuna dolayan rüzgâr Bana değme dur! Yüreğim iki ateş arasında İçi kül yığını Savur dününe savur yarınına Savurabildiğin kadar savur Buradan da çıkmaz ki hayat Dağların ardında çömelmiş güneş Durmadan ağlamakta Bulutlara asılmış efkâr Saçaklarında aşk Avuçlarımı açtım İstediğin kadar cehennem doldur Ama Cenneti anlatma bana buralarda Bu mevsim de çok acıdan hasat naz Geceyi kundaklarken Doğmamış günün Başlangıcında ve bitişinde Umut gömüyorum Sen gözleri kör Kederi boynuna dolayan rüzgâr Değme saçlarıma Değme de söyle! Nasıl aklanır ruhumdaki yıllanmış hiçliğin lekesi oysa Genzimi yakarken sevgili çalar saz Bir aşkın arkasından Mutluluk yazılamıyor bak sayfalara Hep kışın ardı yine kış Sen baharı bekle dur Ben çoktan gözyaşı ektim menekşelerime Sıcağını da benden uzak tut Dur değme bana rüzgâr Durultmaya çalıştığım sularım Vurulmasın alnından Bilesin ki Bu yükü bu beden artık kaldıramaz Asiliğimi verdim yanına İşime yaramaz bu saatten sonra Götür benden ırağa Dur sol yanıma dokunma Bileğimin üstü ölüme yol Sen en iyisi mi? Göç edeceklede benim adımı da bul Sonunda Şiiri kopardım sevgiliden Güneşin ağzında büyüyor çığlık Kederi azrailin kılıcı yapan rüzgar Sen benim hikayemi de tarihe kaz Bak Bu yazgıda da aşkla vurgun oldu Yaşamın ipi kısaldı biraz Gönüller bu kadar mı aç sevgiye O adımızı yazdırırken hiçliğe Vazgeçemediğimiz sevgili Yapışır kalır gözlerimize Yapışmadığı ne varki bizde Hadi sevdiğim..SEN söyle... 
|
Normal
