hayallerim vardı benim.. bir çocuk kadar masum ve temizlerdi... umutlarım vardı benim... bahara susayan çicekler gibi heyecanlıydı ve bir o kadar güzeldi..siyah ve bulanık bulutlar geldi yavaş yavaş... yağmurla birlikte umut arıyorken habersizce onları da alıp gitmiş...meğersem bahar da kandırmış beni yaşanan yaz değil kış mevsimiymiş.......geride kalanları unutmak kolay olur mu bilmem ama geleceği unutmak daha da zor buna eminim.. senle hayallerimi silmek,geçmişimden çıkardığım gibi geleceğimden de çıkarmak hiç de kolay olmayacak biliyor musun? buna inanmak ve düşünmek bile acı veriyor.. her saniye yokluğunu yaşadıkça geride kalan günlerimize yanmaktan çok sensiz geçen saniyelerime ağlıyorum...kollarında uyurken, saçlarımı okşarken ,şimdi yapayalnız buz gibi yatağımdayım...uyumayı geçtim gözlerimi kapatmaktan bile korkuyorum.. sen geliyorsun gülümseyişin ve bana bakan o gözlerin nasıl içimi donattığı aklıma geliyor... elimi uzatıyorum yaklaştıkça daha da çok kaçıyorsun sanki... hıçkırıklara boğuluyorum ardından gülümseyip geri geleceğim diorsun... evet geliyorsun ama bir kabus gibi tekrar tekrar gidiyorsun... bir rüyaydı belki ama sanki hala hırsını alamamış gibi rüyalarımda da vurmaya çalışıyorsun beni...her gece defalarca yaşıyorum o anı bir defa değil anlayacağın... yokluğun öyle vurdu ki yüreğimi nefes almayı bırak yaşamaya mecaali kalmamıştı..öyle susturdu ki beni haykırmaya bırak içine kusar oldu herşeyini... konuşsa kim duyacaktı ki zaten... fotoğraflarını bile kaldırdım ama henüz hayalini silememiştim ki aklımdan...ellerim belki boş gözlerimde yaşlı kaldı ama halen ümitliyim biliyor musun? halen bir ışık var yüreğim de kapıya bakıyorum geleceksin diye...çalan zile öyle koşturuyorum ki hüsranımla bir o kadar da yıkılıyorum... telefonlar da sustu.. sanki herkes yas tutmamı istiyordu... yada sadece herşeyim sendini, senden başkasını tanımıyordum... her gün aradığın vakit geldiğin de telefonları fişten çekiyorum olurda başkası yanlışlıkla arar da yine hayal kırıklığına uğrarım diye..giymiyorum sevdiğin kıyafetlerimi yemiyorum vazgeçemediğin yemekleri hatta biliyor musun yazdığn mektupları bile ne kadar değer versemde yırtıp attım ... daha ne kadar acı verecek acaba bu yalnızlık? ne zaman alışacağım yokluğuna yada ne zaman isyanlardan boğulan kalbim pesedecek sevdayla,hayata...hiç birinin cevabı ne zihnimde ne de hayatımda yok ..ince bir çizgidir aslında aşkla ayrılık... ya aşkı doludizgin yaşarsın yada ayrılığa düşer kanakana ağlarsın...aynı cennetle cehennem gibi ya zafer senindi yada sen acıların kölesiydin..doğruydu evet bende bu aşka köle olmuştum değer vermiştim kazanacağım derken meğersem karşımda ki ŞEYTANIN ELÇİSİYMİŞ bilemedim...