|
|
#1
13 November 2008, 17:27
|
|||
|
|||
En sağlam ve tek köprüm sensin
Hayat ile aramda kurulmuş en sağlam ve tek köprüm sensin…
 “Ben bir yerde hata taptım ama nerde Vermeye çalışırken dolu bir şeyler Kurmaya çalışırken doğru bir şeyler Kaçıp gitti ellerimden birer birer sevgililer Özlemlerimle yıllarca yanarak Sözüm ona sen böyle birşey aradın Duygularımsa çocuktu üç yaşında Kaçıp kovalanmaktı heyecanların Bense kurulduğunu sanıyordum köprülerin İçimde sevinci vardı sağlıklı sevgilerin Oysa eskilerden farkı bu kandırmacanın Daha akıllı ve hesaplı olmasıydı Kuru kuru aşk değil biraz paylaşmak Yada birşeyleri sevgiyle yaratmak Yüreğinde güven yol yol damar damar Böyle bir düş için bile değer inan mutsuz olmak” Daha şarkının başında bir şeyler dank etti kalbimin en derin yerinde, senin olduğun o eşsiz konakta… “Ben bir yerde hata taptım ama nerde Vermeye çalışırken dolu bir şeyler Kurmaya çalışırken doğru bir şeyler…” İşte buz gibi kaldığım andı bu sözlerin kulağımdan içeri girdiği ve beynimin kayıtsız kalıp, kalbimin ve pompaladığı kan ile tüm hücrelerime del ulaşan engelleyemediğim o derin irkilmemin nedeni! O anda seninle ilk tanıştığımız ana gittim. Bir ağabey, bir kız kardeş olarak tanıştığımız an geldi gözlerimin önüne. Bir savunmasız kedi yavrusu gibiydin. Bense tüm su stoğunu kaybetmiş, uçsuz bucaksız çölde kurumaya yüz tutmuş bir kaktüs idim. Sen ile en ortak yanımız, değer verdiklerimizce ağır darbelere maruz kalmış ve aşk nedir diye sorgular olmuştuk hayatı; mahkum sandalyesinde… Ve bir gece aşktan bahsederken sen, “seni seviyorum” dediğimde, sende bana “bende seni seviyorum” dedin… ve sana aşkımı sunduğum anda “ne güzel kalbin var, aşkını sunmaya bu kadar nasılda hazırsın” demiştin… Sende biliyordun ki, sürekli terk edilen ben, tüm aşklarımı içimde patlatmış ve tam sunacakken bir başıma çırılçıplak bir aşk ile bırakılmıştım. Ve bir anda, sonsuz sahrada, tüm suyu israf edilmiş bir şekilde kurumaya balamış bir kaktüs olup çıkmışken, verdiğin bir damlacık su ile beni yeniden hayata döndürdün. Artık hayatımı sana adamıştım. Senin en birinci arkadaşın, en yüce aşkın olmaya söz vermiştim kendime. Bu uğurda, seni aldığım nefes ile kanımı temizleyen ciğerim gördüm; bu sebebledir ki sıkı sıkıya sarıldığım ölüme giden yoldan döndüm ve sigarayı bıraktım. Artık bir çocuktum ben, her seninle olduğumda yeniden doğan bir çocuk… Sende o yavru kedilikten, bir yüce kaplan olmuş, bana güç veriyor, her kelimen bana aşka şükürler sunduruyordu. Halen daha bu böyle…çünkü seni seviyor,ama bunu anltacak kelime yada cümle bulamıyordum.senin yanımda olman yetiyordu kalbime, bedenime, ruhuma… Hayat ile aramda kurulmuş en sağlam ve tek köprüm sensin… Koskoca bir kaplansın, ama hala sıcak bir kucak bulduğunda o yavru kedi haline geri dönüyor ve bu son ömrünü yaşayan yeni doğmuş bebek bana gülücüklerinle mutluluklar saçıyorsun… O, ilk gün ne isem sana, şu anda da öyleyim sana ve bu andan sonra da aynı olacağım.gün olacak bir gün öleceğiz. Seni sırtıma alıp sırat köprüsünden geçireceğim ve seni cennete koyacağım. Hakkım cennet ise ne ala, seninleyim daimi… Cehennem ise hakkım, gene mesut olacağım; çünkü sen acı çekmeyeceksin. Ben cehennemde acı çekmeyeceğim; şu anda ki sensizlik acısından daha öte olamaz hiçbir acı, hiçbir ateş aşkının ateşinden daha sıcak olamaz. Olaki beni cennete, seni cehenneme aldı tanrı; işte o anda karşı koyarım tanrıya ve ya seninle yerlerimiz değiştirmesini söylerim, ya da beni de yanına almasını. Ki koruyayım seni o ateşlerden. Gün oldu seninle gülüştük, şakalaştık, seviştik; gün oldu en şiddetli tartışmaları yaptık seninle… An oldu defol bile dedik birbirimize, ama bir süre sonra hiçbirşey olmamış gibi konuştuk seninle yine, seviştik engin denizlerde… Ben, yapım gereği her şeye hiçbirşey olmamış gibi sıfırdan başlarım, ama sen kırıldığın an, helede gözünden yaş gelmiş ise, bir damlacıkta olsa bitirebilirsin her şeyi… Sen mutlu olmayı istiyorsun, ben ise, seninle mutluyum. Gözünden o yaşı akıtmaya hakkım yok.seni kaybetmek benim ölümüm… Ve şu anda diyorum ki; öyle bir haldeyim ki sana olan sevgim, sana olan saygım bir tutku olmuş.sana bağımlıyım ben. İşte bu tutku benim senin, ilk önce hayat arkadaşı odlumu unutturmuş. Son günlerde hep seni kırmama sebeb olmuş. EVET KABUL EDİYORUM: HATA BENDE, DEĞİŞEN BENİM. SEN HEP AŞK DAMLASI OLARAK VARDIN VE VARSIN. İNŞALLAHTA ÖYLE KALACAKSIN. SENDEN ÖMRÜM İÇİN, SENİ KAYBETMEK ACISI İLE YANMAMAK İÇİN ÖZÜR DİLERİM… SENİ ÇOK SEVİYORUM BEBEĞİM….SENSİZ OLMAK İSTEMİYORUM… “KURU KURU AŞK DEĞİL BİRAZ PAYLAŞMAK YADA BİRŞEYLERİ SEVGİYLE YARATMAK YÜREĞİNDE GÜVEN YOL YOL DAMAR DAMAR BÖYLE BİR DÜŞ İÇİN BİLE DEĞER İNAN MUTSUZ OLMAK” Eğer hak ediyor ise karşındaki insan, ömür boyu kahrolmak bile isteyerek ve bilerek sevgisiz yaşamak, onu mutlu görmek için gerekirse ölmek… Ama kendi gibi aşkıda yalansa, ne verilen sözler sözdür, ne yaşananlar özdür, nede aşk denilen paylaşım gerçektir. Aşk uğurunda bir şeylerden vazgeçebilen varsa, verdiği sözleri tutabilen varsa, aşk yaşanabiliyorsa karşılıklı; İŞTE O ZAMAN VARDIR… 
|
Normal
